منھنجي نٿ اباڻن نہ ڪنھن کي وِڪي آ
اِھا منھنجي مارُن امانت رکي آ.
عمر مير مارون جُهريا ڪين جَهَر ۾،
پويان تنھنجي پوندي ٿڪا ڪين ٿَرَ ۾،
پاتي ڪنھن پيرن ۾ نہ جهانگيءَ جُتي آ.
اسان ٿَرَ جا ماڻھو، تو کي سڀ سڃاڻو،
دغا، ڌوڌُ ڪنھن سان ڪري ڪين ڄاڻو،
اِھا ريت اسان جي، پاڙي مان پُڇي آ.
صبح جو سويلو، ڇوڙيون ڪنھن ڇيليون،
پاڻيءَ تي پٽن ڏي نہ سنبريون سھيليون،
وِڌي ڪنھن نہ جنڊ ۾ ڪا اَن جي ٻُڪي آ.
پڪي مَڪَّ پٽن تي، لٿا ليارَ، پيروُن،
پاتيون ڪنھن نہ هونديون جُسي تي زنجيرون،
هتِي بند ۾ ‘بيوس’ ڌنارڻ دُکي آ.