بُوند بڻجي نٿي گهٽائُن ۾،
پياس ئي پياس آ نگاهن ۾.
زندگي ڪيڏي خوبصورت هُئي،
ويئي گذري جا ڪنھن جي ٻانھن ۾.
ڇو نہ منزل ڏي ڊوڙ پائين ٿو؟
ڇا رکيو آهي دوست دانھن ۾.
زندگيءَ بارُ آهي ڌرتيءَ تي،
ڪيڏي پُرڪيف آ فضائن ۾.
ملي منزل اکين جي ٻوٽڻ سان،
ويئي گم ٿي جا تو کان راهن ۾.
ڇوڙيا ٿم زلف، اچ، مسافر! اچ،
گهڙي کن ويھہ تون بہ ڇانئُن ۾.