آءُ چنڊ ٿيون، چانڊاڻ ٿيون،
آءُ سونھن ٿيون، سُرھاڻ ٿيون.
جو لوھہ مٽائَي، سون ڪري،
سو آءُ تہ پارس پاڻ ٿيون.
جا ڪُوڙَ، ڪپت جو ڪنڌ ڀڃين،
سا ڀڙڪو کائِي ڀاڻ ٿيون.
ڇو ٻئي جا موتي چورايون،
ڇو پاڻَ نہ هيرن کاڻ ٿيون.
شاعري
جڏهن ڀونءِ بڻي
تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.
- 4.5/5.0
- 49
- 4
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- تاجل بيوس
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ
- سنڌ سلامت پاران
- تاجل بيوس اڪيڊمي پاران
- ناشر طرفان
- ٻہ اکر
- تعارف: شمشمير الحيدري
- موضوعن جي ندرت جو شاعر: تنوير عباسي
- سلو انگورئون ڀلو: فقير الهندو جتوئي
- پنھنجي پاران: ڏکن سکن جي سونھن
- ڪيئي ڪروڙين سال اڳ
- سُر ھاري
- بيت
- وايون
- سُر سورٺ
- بيت
- وايون
- سُر گهاتو
- بيت
- وايون
- سُر راڻو
- بيت
- وايون
- سُر مارئي
- بيت
- وايون
- سُر سسئي
- بيت
- وايون
- سُر ڪيڏارو
- بيت
- وايون
- سُر سامونڊي
- بيت
- وايون
- سُر يمن ڪلياڻ
- بيت
- وايون
- ڀٽائيءَ ڏانھن
- بيت
- وايون
- مشورو
- بيت
- وايون
- غزل
- چنڊ مٿان چؤياري آهي،
- جيون بن جو ڳيرو آهي،
- منھنجي چورائَي ويا سِٽَّ
- ڇو دل اُداس آهي؟ ڇو ٿا هنيانءُ ھاريو،
- ڪھڙي هيءَ شام آهي!
- تون رهين ساڳو اهو ئي اجنبي،
- ڄاڻَ ڄڀيءَ ۾ ڄرڪي پيئي،
- بُوند بڻجي نٿي گهٽائُن ۾،
- اچو شرمائجي بھارن کي،
- زمانا! چُيئي ڇا؟ مان ناندان آهيان!
- ڪيسين رهندي ڪارا ھانوَ،
- راتاهن ۾ رَت وھائي،
- پاڻي ڪين ولھوڙي ويٺو،
- پٿر روز پگهاري ويٺو،
- ڳاڙھا جهنڊا جهولائيندا،
- ڪنھن جڳ ۾ جوت جلائي آ،
- اڄ ڪارونجهر تي ڪڙڪو آ،
- ساھہ گهٽجي ٿو ڇو سھارن ۾!
- منھنجي دنيا کي ڪري برباد ڪيئن!
- مان خود ئي خطائون، کڻي آيو آهيان،
- ديس وارا دم ڏين ٿا، ڇا ڪجي!
- آءُ چنڊ ٿيون، چانڊاڻ ٿيون،
- وِجهہ قابو هٿ گهڙوليءَ ۾،
- ڦٽن گاھہ، پيا ڦوڳ ڦولارجن،
- سکي! سيرَ تي ٿا ڦُريرا اُڏن،
- جتي پارن ۾ دل جلي هوندي،
- ڪِرن ٻير ڳاڙھا، ٻه-ٽي پير کڻ،
- نينھن وارن کي نئون ڪو نياءُ ٿيو،
- تاڙيءَ تي ڪبوتر کي اُڏاري نہ سگهياسين،
- زهر جا پيالا، پيڻ آيو آهيان،
- گهر ۾ گُهوري، رات ڏٺم،
- پکيئڙا! ڳالھہ ڪر پوري، پرن، پيرن ڪٽائڻ جي،
- رک پير اسان جي ٻيڙيءَ تي، هُن پار اُڪاري هلڻو آ.
- جي سَيڻ اسان جو ساٿَ ڏئين،سڀ ويڻ ڀُلائي وينداسين.
- اهڙا سھڻا، جھڙا گُلَّ،
- ٿيو، ڌَڙُ، سِرَ کان ڌار، ڇا چئجي!
- عشق جي(1) دربار مان فرمان ڪو ٻڌندا هلو،
- فرمان ڪنھن شھنشاھہ جو جاري نہ ٿي پوي،
- ٻيڙيءَ وارا هل هُن پار،
- هن ڇير کي ٻڌ پير ۾، جيئن شام ڪو ڇمڪو ٿئي.
- گيت
- گهڙيءَ گهڙيءَ من گهائَي ويئي،
- ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار،
- مُرڪي محب پياري سُرڪي سانوڻ ۾،
- ھاءِ! اُنھن کان حال پڇي ڪو، ٿر ۾ جن جا ٿاڪ، الا!
- سمجهي پير وڌاءِ، او يار!
- مُرڪي مست بڻايو محبن سانوڻ ۾،
- ٻيڙي پار اُڪاريو ساٿي،
- هَلُ تہ هلئون هُنَ پار، او ساٿي،
- مان توسان پيار ڪيان، تون اُڇلين مون تي ڄارَ!
- رَھہ ڪا هڪڙي رات، مُسافر،
- ناوَ هلائي آءُ نہ ڄاڻان، ڪيئن پُڇان هُن پار!
- رم جهم مينگھہ ملھار نہ ھا،
- نظم
- ڏٺيون ڪنھن نہ هونديون
- روپي راڻي
- آئي مند ملھار
- وڄون ۽ وسڪار
- ڇوليون
- ساز سرندي ساڻ گڏ ڀاڳي ڀلاري لک لھي
- وڄن وارا ڇوڙيا تہ وسڪار ڪيئن ھا
- مون ڇا نہ ڏٺو، مون ڇا نہ ڏٺو
- اجرڪ واري
- جڏهن تون نہ هوندين
- آزاد نظم
- پيدائشي عمل (Process of Creation)
- اوندھہ جا اسرار
- جيون ساگر
- تخليق
- منظر
- آرزو
- قطعا
- 1 کان 15
- 16 کان 33
- ڪافيون
- منھنجي نٿ اباڻن نہ ڪنھن کي وِڪي آ
- ڏاڍا عشق وڌا تنھنجي دام سڄڻ،
- جتي ليار، پيرون پٽن تي پچن ٿا،
- ڏاڍو عشق لڳو اڻڄاڻن ساڻ،
- چڳڻ چار داڻا پکيئڙا وڃن ٿا،
- سمان سامَ تنھنجي مڇيري مھاڻي،
- اِھا آس اٿم، ڏسان وطن وري
- ڪري سُرما تيل ڦليليءَ سان،
- سنڌڙي منھنجي سانئڻ تو سان ناتو شالَ نڀايان،
- پکي ماڳ پنھنجي اُڏاڻا وڃن ٿا،
- آيو عشق عجب اعلانن ساڻ،
- کولي در پاڪ پڃري جو،
- ذلفيءَ جي ياد ۾
- ذُلفيءَ جي ياد ۾
- لولي
- آءُ تہ مٺڙا تو کي کير پياريان،
- زلفي موٽي ايندو، الا، منھنجو
- دوست اسان وٽ ڪنھن تہ بھاني آءُ،
- منھنجو اول، منھنجو آخر ۽ تاثرات
- منھنجو اول، منھنجو آخر
- تاثر
آءُ سونھن ٿيون، سُرھاڻ ٿيون.
جو لوھہ مٽائَي، سون ڪري،
سو آءُ تہ پارس پاڻ ٿيون.
جا ڪُوڙَ، ڪپت جو ڪنڌ ڀڃين،
سا ڀڙڪو کائِي ڀاڻ ٿيون.
ڇو ٻئي جا موتي چورايون،
ڇو پاڻَ نہ هيرن کاڻ ٿيون.