اِھا آس اٿم، ڏسان وطن وري
جنھن ٿَڇَ پياريو، اُھا ماءُ ٿري.
ڇيليون ڇُڙن اَٿيون، تہ بہ بُک ٿيون مرن،
منھنجو سُور اٿن، ڪيئَن ٻُور چرن،
پيتو ڪين پرھہ جو کير ڦرن،
هُتِ مَڪَّ نہ ڦَرِي، هِتِ اک آ ڦرِي.
هُتِ باھہ ڀٽن مان ڀڙڪي ٿي،
هِتِ وڄ ڪوٽن تي ڪڙڪي ٿي،
تنھنجي قيد مٿان پئي ڪرڪي ٿي،
هوءَ ڪونج تہ ڏس جيڪا وطن وري.
وسي ملڪ تہ پيرون، ليارَ ڦرن،
مارون مالَ ڪاهي شل وَس تي ورن،
هُتِ گهر اڏجن، هِتِ ڪوٽ ڪرن،
اچي کاهُڙَ مان ڪا خبر کري.
نڪي ڏٿ چونڊين، نڪي ڏارو ڏرين،
نڪي ‘بيوس’ ويٺيون واڻُ ورين،
ڪو اُٺ ٿيون ڏسن، ڏاڍا ڇرڪ ڀرين،
اِھا ڳالھہ تہ ڳَڻِ، ڪيڏي آهي ڳري.