اوندھہ جا اسرار
ازل کان وٺي روشنين جي سفر ۾-
اجالن جي بارش،
ستار جي جهومر،
نگاهن جا جلوا.
ڪڏهن ڪوهسارن تي پُر نور جلون جي جڳمڳ-
۾ فطرت جي هر چيز ٻھڪي پوي ٿي.
بظاهر ڪي مکڙا بہ جرڪڻ لڳن ٿا.
مگر پوءِ بہ هر ذهن تي ٻاٺ اوندھہ جا پاڇا-
اکين جي پٺيان:
ساڳي ويران، سنسان دنيا.
اندر ئي اندر ۾،
مضارن جا منظر.
نہ جهرمر نہ جڳمڳ.
بُکون پيٽ خاليءَ جي وڪڙن ورن ۾-
صبح شام،
ڪنھن ڄؤر وانگر گرم رت جون سُرڪيون
ڀرينديون رهن ٿيون.
تڏهن ڀي ڪي چھرا،
عقابن جي دنيا ۾ اُجرا ڪبوتر لڳن ٿا.
اکين جي پٺيان:
ساڳي ويران سنسان دنيا.
مگر پوءِ بہ صدين جي روشن ۽ اڻکٽ سفر ۾،
ڪڏهن ڪا نہ ڪا رات ڪاري انڌاري-
اُجالن جي دنيا ۾ ڪاهي پوي ٿي.
تکي تيز چؤطرف وڌندي رهي ٿي،
تڏهن اڄ جو انسان بدمست ھاٿيءَ-
جيان مجبور ڪن بي سھارن تي ڪڙڪي پوي ٿو.
انھيءَ وقت فطرت جي خاموش ساگر ۾-
لھريون اُٿن ٿيون.
انھيءَ وقت فطرت جي نيرين عقابي
اکين تان اونداهيءَ جا پردا کڄن ٿا.
انھيءَ وقت احساس آرس ڀڃي ٿو.
مگر پوءِ بہ فطرت جا راکا ۽ رکوالا مفرور-
‘سچ’ کي زنجيرن ۾ جڪڙي،
ڌڪو ڏئي،
اونداهين جي دنيا ۾ اُلي وڃن ٿا.
اوجاڳن جو ماريل،
صدين جو ستايل،
زمانن کا مفرور سقراط، منصور،
سرمد جو ساٿي،
وڏا ٽھڪ ڏئي ٿو.
اونداهين جا راڪاس آرس ڀڃن ٿا.
صليبن جي ساٿيءَ مٿان وارَ ڪن ٿا.
تڏهن ‘سچ’
سرِ عام پرزا ٿئي ٿو.
خلائُن ۾ پرزا پکڙجي وڃن ٿا.
فضا ۾ اجالن جون لاٽون ٻرن ٿيون.
گهٽيءَ گام جڳڳ جو وهنوار ٿئي ٿو.
تڏهن پنھنجي ڌرتي بہ ٻھڪڻ لڳي ٿي.
صدين جي انڌيرن تي مُرڪڻ لڳي ٿي.
اونداهين جا راڪاس گم ٿي وڃن ٿا.
اکين جي پٺيان:
روشنين جا منارا.
سِر عام انسان ٻھڪڻ لڳي ٿو.
ڀريل پيٽ تي هَٿُ گهمائي،
وڏا ٽھڪ ڏئي ٿو.
تڏهن رات ڪاري،
هزارن صدين جي صفر کي کٽائي،
نئين واٽ جوڙي،
نئين لاٽ ٻاري،
فضائن ۾ اُجرا ڪبوتر اُڏائي،
وڏي شان شوڪت سان گم ٿي وڃي ٿي.
انڌيرا، اُجالن کي تخليق ڪن ٿا.