بيت
منھنجي ‘مشورو’ لکڻ جو خاص مقصد هيءُ آهي تہ بجاءِ جو اسين- جهونڙا ۽ نوان شاعر هڪ ٻئي کان نفرت ڪريون، سٺو ٿيندو جيڪڏهن اسين سڀ شاعر، جهونا توڙي نوان هڪ پليٽ فارم تي ڪٺا ٿي هڪ هنڌ ٽڪ ٻڌي بيهي رهڻ بدران اڳتي وڌڻ لاءِ سوچون ۽ عمل ڪريون- شيخ اياز جي ‘انا’ ۽ اڄوڪي نسل جي ‘سوچ’ مون کي پنھنجي قلم ۽ تخليق کان وڌ پياريون آهن. شيخ اياز لاءِ مون کي ايڏي عزت آهي جيتري هڪ مھا ڪوي لاءِ هئڻ گهرجي. اسين نہ ٿا چاهيون تہ شيخ اياز جي تخليق ۽ سندس واکاڻ جوڳي Contribution کي ڳنڍ ۾ ٻڌي سکر واري پُل تان مھراڻ جي موجن حوالي ڪيون. اسين شيخ اياز کي پنھنجي وچ ۾ بيھاري وڏا ٽھڪ ڏيڻ ٿا چاهيون ۽ شيخ اياز کي بہ گهرجي تہ هو پنھنجي نِرڙ جي گهُنجن کي ڦرهيءَ جي ميٽ وانگر ميٽي ڇڏڻ سان گڏ پنھنجن ضابطن ۾ ايتري ترميم Amendment آڻي، جو هرڪو کيس ائين چئي سگهي تہ شيخ اياز شاعر تہ ڀلوڙ آهي، پر ماڻھو بہ فرسٽ ڪلاس (لاثاني) آهي.
(تاجل بيوس)
(1)
اڪيلو ‘اياز’ تون، ڪنھين ٿو ڪنھن لاءِ؟
سڏي شاعر سنڌ جا، هڪ هڪ ڀاڪر پاءِ،
مُرڪي ميڙاڪن ۾، رُٺن کي ريجهاءِ،
اُھا سٽ سڻاءِ، جيئن ماضي موٽائي وجهون.
(2)
اڃان ڇو ‘اياز’- تو کي سَڌَّ سرير جي،
پائِي وکر وترو، جوتي! ڪاھہ جهاز،
آيو وَڙُ وڻجار جو، جيئن چرچو ٿئي چؤباز،
هڻي ميخ مجاز- واڳ ڪنڍيءَ جي ور ۾.
(3)
اڃان تون اياز! رکين سَڌَّ سرير جي،
ڪوي سونھين ڪينڪي نفرت مٿي ناز،
نئين ٽهيءَ جي نينڍ جو راڳي! پرک تہ راز،
تو ڪيئَن پَرَ پٽائِيا! چونِ ٿا چؤباز،
وٺ وارو، کڻ ساز- تہ مھڪي ڀونءِ ملير جي.
(4)
آءُ ميان! کڻ ڪينرو، ويٺو ڳاءِ وڄاءِ،
ڀٽ ڌڻيءَ جي ڀونءِ کي موٽئي جيئن مھڪاءِ،
ساري ڪوتا سنڌ جي سيني ساڻ لڳاءِ،
سارا ڪوّي سنڌ جا، جيئن تانگهن پيا تو لاءِ،
ساڪا سٽ سڻاءِ- جا جيءُ چوائي جڳ کي.
(5)
چڪن نٿا چڪا- تنھنجي اڄ ‘اياز’ ڇو؟
لاھہ تہ ڪلھي ڪينرو، سمھہ نہ ٻوٽي طاق،
تو کي سارين سپرين! ٿر ۾ جنجا ٿاڪ،
ڏنڀي پنھنجيءَ ڏات کي، ميان! منجهند ٽاڪ،
اُپَٽِ مٽ مجاز جا، جيئن پاڻان اچن پياڪ،
پھرِ اھا پوشاڪ- تہ ڪوّي! سڀ ڪٺا ٿيون.
(6)
اُٿي ڪر ‘اياز’- سڏ پڙاڏو ساٿ کي،
اڃان تنھنجا اڀ مان، اچن ٿا آواز،
تون ڪيئن ستين ڪاپي! ڀڃي سارا ساز!
اوڻا ٿيا نہ اصلي تنھنجا جُنگُ جهاز،
راڳي! پرکي راز- ويھہ اسان جي وچ ۾.
(7)
ڪنھن تہ چيو هو ڪاپڙي! تون مھا، تون مٿير،
پوءِ ڪيئن تنھنجو پاتڻي! ترڪي پيو پير،
نئين نسل جي نِيتِ ۾ ناهي ڦند نہ ڦير،
جنھن کي سُڌ نہ سچ جي، سو ڪوّي آهي ڪير؟
سڏبين سوا سير- جي وهين ساٿين وچ ۾.
(8)
تنگ ڪيو طعنن- اُٿين ڇو نہ اياز ٿو؟
تون ٿي ٽُڪرو لوھہ جو، اسان ڪھاڙيّ ڳن،
رانول! رتوڇاڻ ري، نٿو سرچي من،
سوڀيا ٿا سڏجن- جن ڏنا سر ساڻيھہ کي.
(9)
وڻ ساڳو، پن ساڳيا، ساڳي پپر لام،
اڃان آديسين جي مٿي سَرَ اُڏام،
پير نہ تنجا پٽ تي، گنجي جنجي گام،
سائو لڪڙ هٿ ۾، ڪلھي مٿي ڪام،
ناکا! نئين نسل هي، پرک تہ ميان! مام،
وارو ڪر وريام! وري اُٿي وير آ.
(10)
اڪيلو ‘اياز’ تون، ڪنھين ٿو ڪنھن لاءِ؟
گهارڻ ائين گهر- ڪنڊ ۾ جُڳتين ڪين جڳاءِ،
ويھي ساٿين وچ ۾، نئين ڪا جوت جلاءِ،
نئين نسل جي نينڍ کي، هنئين ساڻ هنڍاءِ،
ميان! هَٿَ ملاءِ- آءُ تہ پرچون پاڻ ۾.
(11)
تو ڇو اڄ ‘اياز’ ڪو تاڻيو ناهي تير،
اڃان ڪنھن امڙ جو، کريو ناهي کير،
سُڻي سڏ ساڻيھہ جا، ڏي جيري کي جهير،
من چيڪي چيڪي چير- مھڪائي ملير کي.