شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

وايون

(1)
ڏٺـــــــــــــم ڏهـيـســـــــــــر،
ڪارونجهر جي ڪورَ تي،

ڏٺم ڏهيسر.
چڙهيل جنھن جي چم تي،
ڳنڍيرن جي ڳر،

ڏٺم ڏهيسر.
سينو پيٽ سمونڊ جو،
ڪُلھا ڪارونجهر،

ڏٺم ڏهيسر.
سين ٻاريو مچ آ،
ڄرڪي ڄرڪي ڄر،

ڏٺم ڏهيسر.
تون پڻ تتي ڏينھن ۾،
ٻَرِ ٻَرِ ڪري ٻر.

ڏٺم ڏهيسر.

(2)

ڪٿان آئين ڪاڪ ۾!
اوندھہ ويڙهي اوپرا،

موڙ نہ مينديءَ ڏار کي.
وٺڻ ايندا واسڙو،
ماڻھو ڇاتيءَ موڪرا،

موڙ نہ مينديءَ ڏار کي.
پر جي وجهين واڙِ ۾،
ڀَرَ هي ٽانگر ٽوڪرا،

موڙ نہ مينديءَ ڏار کي.

(3)

ڪاڇي اُٺڙا ڪَڇَ ۾،
سوڙِ نہ مينديءَ ڏارڙا،
ماڻھو ڇاتيءَ موڪرا،

ڪاڇي اُٺڙا ڪَڇَّ ۾.
واتِ نہ وياٽوءَ ول جا،
ڪرھا ڪُنگوءَ ٽارڙا،

ڪاڇي اُٺڙا ڪَڇَّ ۾.
وجهہ ڀلي هي وات ۾،
ڪامھہ ول جا ڪارڙا،

ڪاڇي اُٺڙا ڪَڇَّ ۾.
واتِ نہ وياٽوءَ ول جا،
ڪرھا ڪُنگوءَ ٽارڙا،

ڪاڇي اُٺڙا ڪَڇَّ ۾.

(4)

کوهي کوهي کرڪڻا،
موٽي آيا مُرڪڻا،

ڀوڏيسر جي ڀونءِ تي.
ڪرھا ڪامھہ لام تي،
ڇوڙي آيا ڇرڪڻا،

ڀوڏيسر جي ڀونءِ تي.
وَٽِ نہ ويھي پَٽَ جا،
ڦاهيءَ ڌاڳا سڙڪڻا،

ڀوڏيسر جي ڀونءِ تي.
پٿر سارا پَٻَ جا،
ڀانءِ نہ هوندا ڀُرڪڻا،

ڀوڏيسر جي ڀونءِ تي.

(5)

آئي بُوءِ بسنت جي،
وٽ ميان! ڪو واسڙو،

آئِي بُوءِ بسنت جي.
ڀيڄ ڀتي آ بانورا!
پالھو رک تہ پانڌڙو،

آئِي بُوءِ بسنت جي.
ڀيلي وڃ بسنت ۾،
ڀنڀرا ڪي جو باغڙو،

آئِي بُوءِ بسنت جي.
واسيو چندن واس ۾،
چنڊ لٿي جو چانگڙو،

آئِي بُوءِ بسنت جي.

(6)

چمپا، چندنَ واسيو،
ونين ڇوڙيا وارڙا،

چمپا، چندنَ واسيو،
وڇين پاندر وات ۾،
ڪرهي ڪُنگو ٽارڙا،

چمپا، چندنَ واسيو،
ونڊين ويڙهين وچ ۾،
ڀري پيرَن پارڙا،

چمپا، چندنَ واسيو،
مٿن شالون پَٽَ جون،
جھڙا ڏاڙهونءَ ڏارڙا،

چمپا، چندنَ واسيو،

(7)

ٻيٽاريءَ کي ٻيلھہ،

آئِي رُتِ بسنت جي.
چاڙهي چُڪي چپ تي،
ڀنڀراڪي جو ڀيلِ،

آئِي رُتِ بسنت جي.
مينديءَ رتا هٿڙا،
چھبڪ جھڙي چيلھہ،

آئِي رُتِ بسنت جي.

(8)

ڪيڏي آهي ڀيڙ،
لوئِي ليڙون ليڙ،

ٿاريلين جي ٿر ۾.
تون ڇا ڄاڻين ڇيڳرا!
پاڻياريءَ جي پيڙ،

ٿاريلين جي ٿر ۾.
قسمت آندا ڪانگڙا،
متان مارين ٻيڙھہ،

ٿاريلين جي ٿر ۾.

(9)

جيڏي پيڙا پٻ ۾، تيڏي پيرن تڏ،
اڄ بہ ڌوٻن ڌوتڙا، کھنبا مٿي کڏ،
جتي وسن مينھڙا، اُتي لاهين لڏ،
چڙهندا لڪن سامھان، جي تو ڀانيان ڏڏ،
پَٽِ نہ هتان پکڙا، سھسين ٿيندا سڏ،
جيڏي پيڙا پٻ ۾، تيڏي پيرن تڏ.