ڇو دل اُداس آهي؟ ڇو ٿا هنيانءُ ھاريو،
ڪھڙي هيءَ شام آهي! ڪو ديپ ڪنھن نہ ٻاريو.
هر موڙ تي پڪاريو، گونگا نہ ٿي گذاريو،
جي سِرَ کپن تہ سائين! ڪنھن تند کي تنواريو.
ڪو ٽھڪ ڏئي ڳالھايو، ڀاڪر تہ ڪھڙو پايو،
چپ چاپ ڇو رهو ٿا، کلندي کڻي کيڪاريو.
منزل بہ ڏور آهي، پڄڻو ضرور آهي،
ڇو وقت ٿا وڃايو، وارو ڪيو وکاريو.
ڪيڏو خمارُ آهي! ‘بيوس’ بھار آهي،
شايد وري رڳن ۾، اڄ خون آ خماريو.