بيت
جُڙي جنھن مان راس ٿيو، منھنجو ديس مھان،
لٿو “ڪن فيڪون” جو ‘بيوس’ شَڪَّ گمان،
اڄوڪو انسان- پڙهي ڪلمان پيٽ تي.
مِٽي جا ملير جي، تنھن مٽيءَ وڏو مان،
جُڙي جنھن مان راس ٿيو، اڄوڪو انسان،
چيري پيٽ مٽيءَ جو، نوچي لڌئِين نان،
ڏورڻ ڪارڻ ڏُٿَ جي، مليو ديس مھان،
لٿو شَڪَّ گمان- جڏهن ڪل پئي “ڪن فيڪون” جي.
مِٽي جا ملير جي، تنھن مَٽُ نہ ڪا مِٽي،
‘بيوس’ اڳ ازل کان، جا ڏوري مون ڏٺي،
ڇوڙي آيس ڇيلڙا، ڇاڻي مَڪَّ مِٺي،
پَٽيون کَڻّ پِٽي، جن ڏنگيو منھنجي ڏيل کي.
مِٽي جا ملير جي، تنھن مِٽيءَ ناهي مَٽَ،
سيئِي منھنجا سيڻ ٿيا، تاڃي پيٽي پَٽ،
سانجهيءَ ورن سومرا! لنگين چاڙهي لَٽَّ،
سونو، رويو ڇَٽّ- توکي سونھين سومرا!
مِٽي جا ملير جي، لنڱين لايان شالَ!
مون تي ماروئڙن جا، ‘بيوس’ لکين ڀالَ،
سانجهيءَ وجهي سومرا! ڦوڳن هيٺان ڦالَ،
جيڪس جُوءِ مٽي ويا، مارون ڪاهي مالَ،
ڀانيان قرب ڪمالَ- جي مُنجين ماروئڙن ڏي.
مِٽي جا ملير جي، تنھن مٽيءَ ناھہ مثالَ،
ولين مٿان واسَ جا، جت اوتي مَٽَ ڪلال،
پسان شال پنوھار کي، ههڙو وٺي حالَ،
ميان! مون محال- ڪاٽڻ آهي ڪوٽ ۾.
جِتِ جهانگي، اُتِ جهوپڙا، جِت پکا، اُت پنوھار،
اُٿيو آڌيءَ رات جو، دوهيون ڪن ڌنار،
ڪرھا ڪامھہ لام تي، ‘بيوس’ بي اختيار،
هِن مند ولين واسيا، ڍوليا ڍنگر ڍار،
پائَي پاند ڳچيءَ ۾، چونڊين لال ليار،
اهڙا جني پار- سي ڪيئن وسرن سومرا!
جِتِ جهانگي، اُتِ جهوپڙا، اُتِ ماروُ منجها مير،
پيرين وجهن پيڪڙا، هُتي ڪين حمير،
لاھہ جُسي تان لوھہ جا، زورا ور زنجير،
تہ عمر ڄام! اسير پسي پَٽَ پنوھار جا.
جِتِ جهانگي، جِتِ جهوپڙا، اُتِ ماروُ منجها مَلَّ،
موٽيا ڪين ملير ڏي، ڪانگ اُٿاري اَلَّ،
ڏاگهن ڏار نوائِيا، ميان! ماڪَ ڀنلَ،
مون کي ڏي موڪل- تہ پسان پَٽَ پنوھار جا.
جِتِ جهانگي، اُتِ جهوپڙا، اُتِ ڍاٽي منھنجا ڍول،
ڪالھہ پيا مون ڪن تي، ٻاٻيھن جا ٻول،
ميڙي مَڪَّ ملير ۾، جهانگين ڀريا جهول،
‘بيوس’ چڪيا بند ۾، سندا هينئڙي هول،
هِتِ پونِ هَٿِ ڪڙول- هُتِ کنڊ ملائين کير ۾.
ڪوڙين ڪرڙ ڪڪوريا، لکين لالَ ليار،
مادر! منھنجي ماڳ تي، اُٺا مينھن اپار،
هن مند ولين واسيا، پکا ۽ پنوھار،
ماروُ ملڪ ملير جا، ‘بيوس’ بي اختيار،
پَسي مينگھہ ملھار- مارن مالَ اُٿاريا.
وَٺا پَٽَ پنوھار جا، مارن ڪاهيا مالَ،
اُتِ اَڏيائُون پکڙا، جِتِ جَرَّ ڏٺائون جالَ،
پڪا پيرُون پَٽَ تي، ٿر بر وڄن ٿالَ،
آءُ بہ وڃين شالَ! ميڙيان مَڪَّ ملير ۾.
آيا اُتر پار کان، ڪَڪَرَ ڪاريءَ رُوءِ،
وَٺا مينھن مندائِتا، جرڪي پيئي جُوءِ،
کاهڙ جي خوشبوءِ- ڄڻ ڪا اوتَ عنبير جي.
ماروُن ملڪ ملير جا، پھريا ڏيھہ پري،
اُتي ويا اُڪرِي، جتان ويو ڪين وري،
‘بيوس’ باري بند ۾، ڏُکي ڏک ڏري،
دعا ڪيو ڙي جيڏيون، جيئن ويڙهيچن وري،
اکيون پير ڪري- پسان شال پنوھار کي.
ميان! آهيان ماٺ ۾، پر جي ڪڍان پارَ،
لوڏي وجهندا لوھہ کي، وانگياڻيءَ جا وارَ،
ڌٻي وڃن ڌرتيون، جي هُئَن هوند هزارَ،
عمر! سڀ ڄمار- مون جيئَن ايندين مامري.
سُتي چونڊيم سومرا! مليراڻي مَڪَّ،
ڇوڙي آيس ڇيلڙا، گهٽا گاھہ چرڪ،
مليس رات ملير ۾، پنوھارن سان پڪ،
ٿاريلين سان ٿَڪَ- سانجهيءَ ڀڳم سومرا.