بيت
ڪلھي لاهي ڪينرو، ڀورا ڪري ڀڃ،
مون ۾ اٿئي مڱڻا! ٿاريلين جي ٿڃ،
ميان! منھنجي مڃ- نہ تہ دُکي ٿيندين داسڙا!
تون ڪيئن منڱين مڱڻا! تنبوري تي تاج،
تنھنجو ڪم ڪماچ سان، تون تخت ڪرين تاراج،
ڇڏي سَڌَ سرن جي، وٺ کٿوري کاڄ،
نہ تہ سارو هي سماج- دُکي ٿيندو داسڙا!
ڪلھي پائي ڪينرو، ڪري هٿ ڪٽار،
ڪندين ڌار ڌڙن کي، پرکيم تنھنجا پار،
مُورُ نہ چڱا مڱڻا! شاھاڻا شڪار،
تا نِر ڇڏ تنوار روُن روُن رتوڇاڻ جي.
ميان مڱڻھار! تو ڪيئن رانگو رت جو؟
وجهين ڪرٽ ڪپار ۾، ڇڏي پيٽ پچار،
تو کي سَڌَ سرن جي، چار ئي پھر چمَّار،
مور نہ چڱا مڱڻا! شاھاڻا شڪار،
کڻ هيرا، وٺ ھار- تہ اوگهڙ ڍڪيان عام جي.
ريجهن رت ڦڙن تي، ايءُ نہ ڀانن ڀانءِ،
جهورين، وجهن جهانءِ- ڪري ڌار ڌڙن کي.
ويئي سَڌَ سڪڻ جي، ڪھين ٿو ڪنھن لاءِ؟
ميان! اهڙيءَ ماٺ ۾، پنھنجو ڪنڌ ڪپاءِ،
ڪلھي پائي ڪينرو، تندون ڪين تپاءِ،
سارا ساز ڀڃاءِ- تہ موڳا! پرکين مام کي.
تون ئي گل گرنار جو، تون سورٺ، تون سينگار،
تون پڻ پنھنجي وس ۾، تون ‘بيوس’ بي اختيار،
مون کان موڳا مڱڻا! دم نہ آهين ڌار،
ميان مڱڻھار! ڪورِ نہ پنھنجي ڪنڌ کي.
وجهہ ڪٽارو، وڍ- ميري ڀانءِ مَ مڱڻا!
اسان پڻ اڳهين، ڏاتارن جي ڏڍ،
اِھا پنھنجي اڍ- مور نہ مڃين مات کي.
آءُ ميان! کڻ ڪينرو، مٿي موڙ ٻڌانءِ،
ڳچيءَ ڳانا پٽ جا، وٽي هوند وجهانءِ،
جيسين مڃين مڱڻا! تيسين ترسايانءِ،
ڏاھا! سِرُ ڏيانءِ- ڪھڻ ساڻ ڪماچ جي.
ساٽو وجهہ سرن ۾، ٻيو سڀ ڏيئي ٻَنِ،
منڱُ اُهو ئِي منڱڻا! جيڪي تنھنجي مَنِ،
تندن جي تاراج کان، راجا ڪيئَن رهن،
جڏهن تڏهن جن- ڏنا سِرَ ساڻيھہ کي.
پڪي ڪر پريت- جيسين ساھہ سرير ۾،
ميري ناهي مڱڻا! راجائُن جي ريت،
ڪلھي پائي ڪينرو، جاجڪ ويٺو جيت،
ڪامل! ڇڏ ڪريت- ڏاتارن جي ڏيھہ ۾.
مڱڻا! مٿو ڪور- ڪاتي وجهہ ڪپار ۾،
راجائُن جي رَتّ کي، تورڻ بنا تور،
جهونا ڳڙھہ نہ جهور- آءُ تہ پرچون پاڻ ۾.
مڱڻا! تنھنجيءَ مام جي، خبر عام نہ خاص،
راجائُن جي رَتُ جو، وٺڻ آئين واس،
وجهہ ڪٽارو ڪنڌ ۾، نہ ٿي ميان! نراس،
هي رت، هڏا ۽ ماس- گهاءِ تہ توتان گهوريان.
ڏاتارن جي ڏيھہ ۾، ڪلھي ڪينرّ پاءِ،
مٿا گهڻا مڱڻا! تون ٻيجل ٿي ٻاڏاءِ،
جھڙيءَ تهڙيءَ تند ۾، سر جي سئن لڳاءِ،
ڳھڻا ائين ڳاءِ- جيئن وسِي آڳ وجود جي.
چارڻ تنھنجي چنگ مان، بکي پيئي باھہ،
ميان! تنھنجيءَ مام جي، سورٺ کي سُڌِ ناھہ،
تاڻي تند تُنبير جي، سدا ويٺو ساھہ،
مڱڻا! مٿو لاھہ- وجهہ ڪٽارو ڪنڌ ۾.