پکيئڙا! ڳالھہ ڪر پوري، پرن، پيرن ڪٽائڻ جي،
چندن جي لام تي ويھي، گرم ڳوڙهن وھائِڻ جي.
جتي چوڻي چڳڻ خاطر، وڃين ٿو پيار جا پنڇي!
اُتي ماري ٿا ڪن تياري، وري ڇڙڪن اڏائڻ جي.
چڳي داڻو، جتي ويھي ڪَيئِي وڻ، وڻ تي واهيرا،
خبر ڪر تن بسيرن جي جلڻ جي ۽ جلائڻ جي.
زماني جي ستم ‘بيوس’ ڪيو بي پر زمانن کان،
نہ ڪر تڪليف ڪا ھاڻي، ستم وارا ستائِڻ جي.