سنڌڙي منھنجي سانئڻ تو سان ناتو شالَ نڀايان،
ناتو شال نڀايان، الا، جهوليءَ چنڊ جُهلايان.
ساھہ بہ تو ۾ شاھہ بہ تو ۾، تو ۾ سڀ ڪجهہ پايان،
تنھنجي مٽيءَ منجهہ ملان جي، ڀاڳ ڀليرا ڀايان.
ڪينجهر ۽ ڪارونجهري جا ‘سنڌوءَ’ کي سور سڻايان،
مٺڙي تنھنجو کير پياريل مُرڪي شال ملھايان.
انڌ نگر ۾ آهُون ڀريان، ٿر بر باھہ لڳايان،
وائن جا ورلاپ اٿاري، ڏاڍن کي ڏهڪايان.
دار ڏسان، ديوانو بڻجان، “اَناالحق” الايان،
مون ۾ تون موجود ازل کان ‘بيوس’ ڪيئن سڏايان.