شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

وايون

(1)

ويھي ساٽين وچ ۾،
ڳولھہ نہ مڇيءَ ڳاھہ،

ويھہ نہ ساٽين وچ ۾.
وراڳ ڪُنڍيءَ وَرَّ ۾،
سينگاريءَ جو ساھہ،

ويھہ نہ ساٽين وچ ۾.
جي تون مارِي مَڇَّ جو،
اوري لھہ اوڙاھہ،

ويھہ نہ ساٽين وچ ۾.
ساھہ نہ ڏورا سُٽَ جا،
ڇِرڪِي پوندو ‘شاهه’(1)،

ويھہ نہ ساٽين وچ ۾.

(ٰ2)

پڳھہ ڇوڙي پاتڻي!
ڇولين ۾ ڇاڇول،

پڳھہ ڇوڙي پاتڻي!

(1) ڀٽائي ڀلارو
سٻر رَڇَّ سمونڊ تي،
ککيءَ ھاڻا کولِ،

پڳھہ ڇوڙي پاتڻي!
سامنھن رک سُکان کي،
جيڏا وڃ نہ جهولِ،

پڳھہ ڇوڙي پاتڻي!

(ٰ3)

موريو ڀل مرڪي،
ساٽياڻين جي سَٿَّ ۾،

موريو ڀل مرڪي.
ڪند، ڪرايون، ڪرٽڙا،
مانگرَ واتِ وجهي،

موريو ڀل مرڪي.
ڪيڏي رِپَّ قلاچ جي!
لھرين منجهہ لُڙهي،

موريو ڀل مرڪي.

(ٰ4)

ڪيڏا ھا ڪونڌر،
ماريا جي مانگر،

قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
اونھي آب عميق تي،
هر هر هُئِي هُو ڪرَ،

قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
رَڇَّ رنڱا يا مَڇَّ لئہ،
ساٽيئڙن سٻر،

قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
جيڏا ونجهہ وڏاندرا،
تيڏا ڪوپن ڪَرَّ،

قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.

(ٰ5)

سَنڊَ سٻرڙا ڌارِ،
مَڇ متارو مارِ،

ڪاھہ قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
پلئہ پائَي پوپريون،
تانگهي ناوَ نہ تارِ،

ڪاھہ قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
جي تون رنڱين رَڇَّ کي،
اونھي سِج اڀارِ،

ڪاھہ قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.
ويھہ مَ واهڙ آسري،
سنجهي سڙھہ اُڏارِ،

ڪاھہ قلاچيءَ جي ڪُنَّ تي.

(ٰ6)

مَڇَّ مھانڊا ماريا،
هئہ هئہ هَڏَّ هِڄنِ!

مَڇَّ مھانڊا ماريا،
مُنڍيون مانگرَ وات ۾،
ڦرڻيءَ جيئَن ڦرِن،

مَڇَّ مھانڊا ماريا،
ونجهہ تکيرا، وانئِٽيون،
لُڙَھہ ۾ رڇَّ لُڙهنِ،

مَڇَّ مھانڊا ماريا،
گهر تڙ گهاتن گهوريا،
ڪَڙَ تي ڪنگَ رڙنِ،

مَڇَّ مھانڊا ماريا،