آرزو
ترس گهڙي جلاد!
سُڀان جي نسلن خاطر، اُبتي سُبتي سٽ لکان،
اعلان ڪيان،
پوءِ ساھہ ڏيان.
لفظ ڀتين تي لکجي ويندا،
لفظ دلين تي ڇپجي ويندا.
سُرڪڻ- ڦاهيءَ سُرڪڻ کان اڳ،
تنھنجن ڪوڙن ٽھڪن کان اڳ،
هڪڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان-
خطري جو گهڙيال وڄي ٿو.
تون بہ ٻُڌين ٿو،
مان بہ ٻڌان ٿو-
سج اولھہ ڏي ڊوڙ ڀري ٿو،
وقت سُسي ٿو،
لُڇي پُڇي ٿو-
گرھہ نڙيءَ ۾ اٽڪي پيو آ،
ٻاهر ٻُوسٽ،
اُڃَّ ازل جي،
وقت چوي ٿو:
سرد ٿيان،
ٿي برف پوان،
چپ چاپ رھان،
پر گونگو ٿي ڪا سِٽَ لکان.
پرڀاتين ۾،
ماڪ ڀنل رابيلن جھڙي ٿر جي سونھن،
ڪڪوريل ٻيرن جھڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان.
نم جي ڇانوَ،
سرنھن جي خوشبوءَ جھڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان.
جنھن جي لفظَ لفظَ ۾ ويڙهيل،
واچوڙا، طوفان بہ هوندا،
اکر ڪٿي انسان بہ هوندا.
سندربن جي شام بہ هوندي،
برکا رُتِ ۾ باک ڦُٽيءَ جو،
بندر جي وڻڪار ۾ ويٺل،
ڏيھہ ڏکايل،
ڪويل جون ڪوڪارون هونديون.
پَٽَ جون ڏوريون هندورن ۾،
شام سويري،
لاهيارين جون لوليون هونديون،
اهڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان-
جنھن مان سھسين سانوڻ رُتِ جا،
اجرڪ ورنا،
کھنبي رتڙا،
بادل ٺھندا،
ڊهندا، ٺھندا،
وسندا رهندا.
ڪيڏي ٻاهر نِٽهڻ آهي!
سج ٽانڊن جون سينڱون تاڻي،
ڌرتيءَ وارن ڏي اُڇلي ٿو،
پوءِ بہ ٿڌ کان لنڱ ٿڙڪن ٿا-
پَرُ ڀي ڏاڍا ڪَتيءَ لٿي جا پارا پيا ھا،
پوءِ بہ پنھنجا پير سڙيا ھا،
پيشانيءَ تي،
پگهر ڦُڙن جي ليڪ ٺھي هُئي،
من جي بن ۾ باھہ لڳي هُئي.
روز ازل کان انگ اگهاڙا،
گدلا ماڻھو،
ٿَرَ ڄاوا- ڄڻ ڌاريا ماڻھو.
صدين جي بي انت سفر ۾،
ڀٽڪي، ڀٽڪي،
ڪارا ڪارونڀارَ اُڪاري،
آد جڳاد جون حدون لتاڙي،
هت پھتا هن.
ويڻَ ڏين ٿا.
هيئَن چون ٿا:
وارياسي تي پياسا روح رڙن ٿا
من جي بن جا مورَ اُڃايلَ،
ڪنڌ ڍرڪائي،
صحرائُن ۾ ساھہ ڏين ٿا.
پاڻ اڪيلو،
ميڙاڪن ۾ تنھا تنھا،
وارياسي جو هرڻ اُڃايل.
بس،
پريت جا ڳانا،
پيار جي مالھا،
ڪاري، گوري، کي مان پائڻ چاهيان ٿو.
بس سٽ لکڻ مان چاهيان ٿو.
سالن جي بي سود پراڻين،
تخليقين کي تيلي ڏيئي.
ڪوڙا ڪاڳر-
ڪوڙين ڪوتائُن کي ساڙي،
هڪڙي اهڙي سٽ لکان-
جيئن:
سرمد، سامي، ڀٽ- ڌڻي،
سرمست سچوءَ جي چپڙن تي ڪا مُرڪ اچي.
۽ مڪلي، مياڻي، کرڙيءَ جي خاموش فضا ۾،
ڪينجهر کان ڪارونجهر تائين،
ڪارين ڪارين راتين ۾،
طوفانن ۾،
آزاديءَ جا اعلان ٿين،
ڪا جڳ مڳ جڳ مڳ لاٽ ٻري.
جيئن ڌرتيءَ ڄاوا،
اُجرا ماڻھو،
سندربن جون سندر ناريون،
ديس آديس جون سون سريکيون،
پيٽ ورن جي پياس اُجهائين،
اَنَّ اُپائين،
ڇلڙا ڳائين،
اهڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان،
هڪڙي بس-
هڪڙي سٽ لکڻ ٿو چاهيان.
ترس گهڙي، جلاد!
سڀان جي نسلن خاطر،
اُبتي سبتي سٽ لکان.
اعلان ڪيان،
پوءِ ساھہ ڏيان.