سڪ ۽ سمهڻ ڇا لڳي
ڳلن تان ڳوڙهن جون بوندون بس نه ڪن،
سندي سڪ پرين لوڪ ڏٺي نه لهي.
* سڪي سڪي جان ستياس، تان سڪ سمهڻ نه ڏي،
جاڳي ستياس جن لئه هو آيا، تان نه اٿياس.
ڀينر آئون ڀلياس، نه ته سڪ، سمهڻ ڇا لڳي.
هي دنيا مسافر خانو آهي. دنيا ۾ رهندڙ هر ماڻهو مسافر آهي. ڪڏهن ڪٿي ته ڪڏهن ڪٿي. ائين کڻي چئجي ته زندگي نالو ئي سفر جو آهي ۽ سفر ڪاميابي جو ذريعو آهي ”السفر ظفر“ سفر سان انسان پنهنجي منزل ۽ مراد ماڻيندو آهي.
سفر شر لاءِ به هوندو آهي ته سفر خير لاءِ به هوندو آهي. جيڪو سفر بري نيت سان هجي. انهي کان رب بچائي. باقي خير جو سفر جنهن ۾ هو پاڻ ۽ هن جو حبيبﷺ جن راضي هجن شال اهو هر هر ڪرائي. آمين.
مون گنهگار عيب دارتي 2004ع ۾ ڪريم ڪرم ڪيو هو جو مون کي پنهنجي گهر ۽ پنهنجي حبيبﷺ جي در جي زيارت جي باريابي جو سفر خير، نصيب فرمايو هو. مگر هي مبارڪ ۽ عاشقانه سفر اهڙو آهي جو جيترا ڀيرا ڪجي ٿورو آهي ۽ ڍئو نٿو ٿئي دل چئي ٿي ته شل بار بار هجي. هينئن کڻي چئجي ته کاءُ ته بُک، پي ته اُڃ، سمهه ته اوجاگو. مرض وڌندو ئي وڃي ٿو، جيئن جيئن دوا ڪجي.
* آئون ٿي اُڃ مران، پاڻي ۾ پرين رَي،
ٻيو لاکيڻو لوڪ گهڻو، ساجن ڌاران سُڃ،
پيئان تيئن اُڃ، تن ۾ تونس پرين جي.
* اوپٽيان تان انڌيون، پوريون پرين پَسن،
آهي اکڙين عجب پر سيڻن جي.
* ڏورين سي ڏسن، پڇن سي پَسن جڏهن تڏهن پرين کي...
* اُلٹی ہی چال چلتے ہیں دیوان گان عشق،
آنکھون کو بند کرتے ہیں دیدار کیلئے۔
* مکتب عشق کا ہے اُلٹا دستور،
جس نے سبق یاد کیا اسکو چھٹی نہ ملی۔
سال ۾ جڏهن اُهي ڏينهن ۽ اُها موسم ايندي هئي. جنهن ۾ پرين جي پار ڏانهن، جڏهن پانڌي پنهنجا ڪرها ڪاهي سامان سفر ساڻ ڪري وڃڻ وارا ٿيندا هئا ۽ سڻائي واءُ تي جڏهن اُن ڏس وڻجارا پنهنجا کونئا کولي. سڙهه سنڀاري ٻيڙا تيار ڪري وڃڻ جون وايون ڪندا هئا ته سُتل عشق جاڳي پوندو هو. هجر و وصال جي محبت جا مچ مچي پوندا هئا. ڏِيل هنجهون هارڻ لڳندو هو. ڇٽل ڦٽ چڪي پوندا هئا. هاءِ افسوس هو وڃن پيا ڀلي پار ويندڙن ۽ ايندڙن کي مبارڪون ڏيئي اندر کي آسيس ڏيندو هوس پرين جي پار جي گهٽ گهيڙ ۽ گهٽين جي باري ۾ پڇي دل خوش ڪندو هوس.
ماندي ٿي نه ماري تنهنجو به اهڙو الله آهي،
سو ورهن جا سورڙا هڪ لحظي ۾ لاهي،
اهڙو به الله آهي جو ملير پهچائيندو مارئي.
البت دل ۾ تات. طلب ۽ تڙپ تازي ۽ برقرار رهي. هر وقت داتا جي دربار ۾ بيکاري بنجي سوال ڪندو رهيس ته وري به هن ڪميڻي تي وڙ ڪر، جيئن اڳي ڪيو هو. هيڪر مدينو ڏيکار لهن اولاڻا اکڙين جا.
يا خدا جهل تون موت کي دوست منهنجو دور آ،
هيڪر ملان هوت سان پوءِ موت به منظور آ.
انسان ڪيڏو به برو ۽ گناهه گار ڇو نه هجي، پر هو ارحم الراحمين هر وقت هر هنڌ هر ڪنهن جي ٻڌي ٿو. پوءِ ڪنهن مصلحت جي ڪري دير ٿيڻ ٻي ڳالهه آهي، ڇو ته مقدر جا انگ جڏهن ملن. شل رب پاڪ صبر ۽ شڪر جي توفيق عطا فرمائي. آمين