سفرناما

دلبرﷺ جي ديس ۾

ڪتاب ”دلبر ﷺ جي ديس ۾“ مڪي ۽ مديني جو سفرنامو آهي،مولوي محمد يامين لکي ٿو؛ ”جيئن ته، ”دلبرﷺ جي ديس ۾“ هڪ مذهبي رنگ ۾ لکيل تاليف آهي تنهن ڪري انهي ٿري لهجي ۾ خشڪ واريءَ تي ديار حبيب جو داستان، تيز وڏ ڦڙي مينهن وارو وسڪارو ڪندي محسوس ٿئي ٿو ته، پرينءَ جي پار جي هُٻڪار ۽ سرور ڀري سُرهاڻ هيءَ ڪتاب پڙهندي هتي محسوس ٿئي پئي! سبحان الله!
Title Cover of book دلبرﷺ جي ديس ۾

تقرير دلپذير جو اثر

مهاجرين و انصار انهي تقرير دلپذير کان بعد ڪجهه ايستائين متاثر ٿيا جو انصارن انهي وقت مهاجرين سان تعلقات اخوت قائم ڪيائون ۽ انهن کي حقيقي ڀائرن کان وڌيڪ سمجهڻ لڳا. چنانچه جن انصارن جون ٻه ٻه يا ٽي ٽي زالون هيون. انهن انهي وقت هڪ هڪ کي ٻن ٻن کي طلاق ڏيئي. انهن کي انهن مهاجرين سان جن جون زالون نه هيون. نڪاح ڪرائي ڇڏيو. هي وڏي رواداري. وڏي همٿ حوصلي، وڏي نفس ڪُشي ۽ دليري جو ڪم هو. اڄ جا مسلمان سوچين، ڇا؟ اهي ايتري قدر ايثار ڪري سگهن ٿا؟ جيتري قدر انصار ڪيو تجربو ۽ مشاهدو ته ائين آيو آهي ته رواداري ته درڪنار. مگر اٽلندو ٻنهي ڌرين ۾ دشمني ڪينو ۽ بدخواهي عروج تي آهي. هڪ ٻي کي نقصان پهچائڻ ۽ گلي ڪپڻ جي فڪر ۾ لڳل رهندا آهن. اهو نٿا سمجهن ته سندن اعمال حسنه ضايع پيا ٿين ۽ دوزخ جي ٻرندڙ باهه ۾ اڇلايا ويندا. جو سندن خدا ناخوش ٿي رهيو آهي. اڄ مسلمان جيتري قدر پستي و ذلت جي اوڙاهه ۾ وڃي رهيو آهي. ان جو ڪارڻ صرف اهو آهي ته مسلمانن اسلام ۽ احڪام خداوندي کان منهن موڙي ڇڏيو آهي. انصار، مهاجرين جي خاطر مدارت ۾ هر طرح مدد ڪئي. جنهن خلوص، ايثار ۽ جنهن احتياط سان انهن ڀائيچاري نڀائي، تاريخ ۾ ان جو مثال ملڻ نهايت مشڪل آهي. صرف مشڪل به نه بلڪه ناممڪن آهي. انهن حقيقي معنيٰ ۾ مهاجرين کي پنهنجا ڀاءُ سمجهيا. پهرين انهن کي کاڌو کارائيندا هئا. پوءِ پاڻ کائيندا هئا. انهن جي تڪليف کي پنهنجي تڪليف ۽ انهن جي آرام کي پنهنجو آرام سمجهڻ لڳا. چونڪ انصاران ڳالهه کي ڄاڻندا هئا ته مهاجرين محض دين جي خاطر، مڪي ۾ انتهائي تڪليفون برداشت ڪيون آهن. پنهنجا گهر، وطن، عزيز و اقارب، مال و زر، خاندان ۽ برادري وغيره سڀ ڪجهه ڇڏي يثرب آيا آهن. ان ڪري اهي خيال ڪندا هئا ته مهاجرين ڪنهن به نموني شڪسته دل نه ٿين. انهي ڪري انهن مهاجرين جي دلداري ۾ ڪنهن به قسم جي گهٽتائي نه ڪئي.
اهڙي طرح مهاجرين به انصار جا بيحد شڪر گذار ۽ احسان مند هئا. اهي هن ڳالهه جي ڪوشش ڪندا هئا ته اسان ڪنهن به طرح انصار تي بار نه ٿيون. انهي ڪري هنن نهايت جفاڪشي ۽ محنت سان مزدوريون ڪري. دڪانداري وڻج واپار ڪري پنهنجو پيٽ پالڻ لڳا. ٿورن ئي ڏينهن ۾ هنن پنهنجي لوازمات زندگي پنهنجي قوت بازو سان حاصل ڪري ورتي. اهڙي طرح هو جلد ئي پنهنجي پيرن تي بيهڻ جهڙا ٿي ويا ۽ انصار لاءِ تقويت جو ڪارڻ بنيا.
جڏهن مسلمان ضروريات زندگي کان بي فڪر ٿيا ته انهن اسلام جي تبليغ شروع ڪري ڏني. انهن جي تبليغ جي ڪري الله پاڪ اسلام ۾ اهڙي ته جاذبيت ۽ قرآن پاڪ ۾ اهڙي ته تاثير رکي جو ٻڌندڙ جي دل متاثر ٿيڻ کانسواءِ نٿي رهي سگهي. چانچه ان عالم گير تبليغ جي تاثير جي ڪري يهود يثرب جوق درجوق. ٽولن جا ٽولا مسلمان ٿيڻ لڳا. مسلمانن جو تعداد ڏينهون ڏينهن وڌڻ لڳو. ائين کڻي چئجي ته ڏينهن ٻيڻو ۽ رات چوڳيڻو ٿيندو ويو. هين ته سوين ڪافر، مشرڪ، يهودي مسلمان ٿيا ليڪن ٻه ماڻهو اهڙا مسلمان ٿيا جو جنهن جي ڪري يثرب جي ماڻهن تي خاص ۽ ڏاڍو اثر پيو. بلڪه ٿرٿلو ۽ هراس پئجي ويو ۽ ماحول ئي بدلجي ويو. انهن مان هڪ ته عبدالله بن سلام هو. هي يهودين جو وڏو عالم هو. هو تورات ۽ انجيل جو ياد حافظ هو ۽ مٿس ڏاڍو عبور حاصل هو. يهودي دنيا ۾ ان جي وڏي مشهوري هئي. يثرب ۽ عرب دنيا ۾ ان جي قابليت ۽ صلاحيت جو سڪو ڄميل هو. هر ماڻهو جو مٿس بي حد حساب اعتبار هو. ان جي ڳالهه آخري مڃي ويندي هئي. ان جي مشرف باسلام ٿيڻ سان يهودي دنيا حيران ۽ ششدر رهجي ويئي.