وڻجارا وڃڻ جون وايون ڪن
آنحضرتﷺ: اها تجويز به نهايت مناسب آهي.
صديق اڪبر رضه: منهنجي غلام عامر بن فهيره کي به چوان ته هو پنهنجي ٻڪرين جو ڌڻ جبل ثور جي ويجهو ئي چاريندو ڪري. تان جو ضرورت جي وقت اسان کير پي وٺون. منهنجو پٽ عبدالله ۽ منهنجي ڌي اسماء جڏهن واپس وڃن ته انهن جي پيرن جا نشان ٻڪرين جي ولر جي هلڻ سان ختم ٿي وڃن.
آنحضرتﷺ: اها راءِ به نهايت بهتر آهي.
حضرت ابو بڪر صديق واپس گهر ويو. جتي سندن فرزند ارجمند عبدالله، نور چشمھ اسمآء ۽ فرمانبردار وفادار غلام عامر اڃان جاڳيل ئي هئا. صديق اڪبر رضه ٽنهي کي مخاطب ٿي چيو ته اسان جبل ثور ڏانهن وڃي رهيا آهيون. اتي ئي ترسيل هونداسون. عبدالله تون ڏينهن جو گهٽين ۾ وڃي ڪافرن جي ارادن ۽ پروگرام جي خبر وٺي رات جو اچي اسان کي واقف ڪج ۽ ڌي اسمآء تون روزانه کاڌو تيار ڪري، پنهنجي ڀاءُ عبدالله سان گڏ غار ثور تي اچج. عامر تون روزانه آڌي رات تائين. ٻڪريون جبل ثور تي چارڻ لاءِ آڻيندو ڪج. جنهن طرف کان عبدالله ۽ اسماء اچن ۽ وڃن. تون ٻڪرين جو ڌڻ انهي طرف ڪاهي وڃج. تان جو انهن جي پيرن جا نشان ختم ٿي وڃن. ٽنهي ڄڻن پنهنجي پنهنجي ذميوارين جي بجاوري جو اقرار ڪيائون. انهن کي نصيحت ڪري ابو بڪر صديق رضه، آنحضرتﷺ سان اچي مليو ۽ ٻئي ڄڻا رات جي اونڌاهي ۾ روانه ٿي خانه ڪعبي ۾ پهتا. ان جو طواف ڪيائون. جڏهن مڪي جي آخري حصي تي پهتا ته پاڻ ڀلارن ڪنڌ ڦيرائي پوئتي ڏٺائون ۽ چيائون. اي ديار مڪه اي بلدامين تون مون کي ڏاڍو پيارو آهين. پر افسوس جو اڄ آئون توکان جدا ٿي رهيو آهيان. تنهن جي مڪينن مون کي اتي رهڻ نه ڏنو. اي مادر وطن مڪا الوداع، الوداع اي ابراهيم عليھ السلام، اسماعيل عليھ السلام ۽ هاجرا جي نشاني الوداع.
صديق اڪبر رضه: اي الله جا سچا رسولﷺ ڇا توهان کي مڪي سان اڃان به ايتري محبت آهي.
آنحضرتﷺ: ابو بڪر ها صرف ان ڪري ڪونهي ته هي مڪو منهنجو مادري وطن آهي بلڪ ان ڪري جو ان کي منهنجي ڏاڏي ابراهيم خليل الله عليھ السلام ٺاهيو اهي. منهنجي پي اسماعيل عليھ السلام جا مبارڪ قدم ۽ هٿ هت لڳا آهن. هي شهر مرجع خلائق آهي خدا جو پسنديدو گهر هن ۾ آهي.
هاڻ اهي ٻئي عظيم هستيون مڪي کان ٻاهر نڪري کلي ميدان ۾ اچي ويا. چو طرف اونڌاهي پکڙيل هئي ۽ اها جمعي جي رات 27 صفر سن 53 ميلاد سن 13 بعثت ۽ سن 622 عيسوي هو.
هڪ هدايت جو سج ٻيو هدايت جو چنڊ، دنيا کي اونڌاهي مان ڪڍي روشني ۾ آڻڻ وارا رات جي اونڌاهي ۾ گم ٿي ويا.