هڪ اڻ وسرندڙ عجيب واقعو
عرفات واري ڏينهن جڏهن اسان جو قافلو بسن ذريعي عرفات جي ميدان پهتو هو ته مسجد نمره کان تقريباً ٻه ڪلوميٽر پري اسان جو تنبو لڳل هو. مون خيال ڪيم ۽ سنگت کي چيم ته پاڻ هلون جو مسجد نمره کي ويجهو هلي ويهون جتي پاڻ امام جو خطبھ حج ٻڌون ۽ امام صاحب کي سڌو سنئون ڏسون به سهي. مگر ڪو به ساٿي اوڏانهن هلڻ لاءِ تيار نه ٿيو. مون چيو ته اوهان هلو يا نه هلو. آئون ته ضرور ويندس. پوءِ آئون اڪيلو احرام سان پنهنجي تنبو مان نڪري مسجد نمره ڏانهن روانو ٿيس. گرمي ڏاڍي هجي. ڇهه ذوالحج جو اسان عمرو ڪيو هوسون. انهي ڪري مٿو به تازو ڪوڙايل هو. آئون هلندي هلندي وچ پنڌ تي پهتس ته اُڃ ڏاڍو تنگ ڪيو. گس ۾ عربن، شيخن ۽ ڪيئن مخير حضرات جا وڏا وڏا ٽرالر کاڌي پيتي جون شيون خدا ڪارڻ تقسيم ڪري رهيا هئا. مون به پنجن ستن ٽرالرن آڏو بيهه سوال جو هٿ ٽنگيو ته ٻين کي ڏيئي رهيا آهيو ته مون کي به هڪ بوتل ڏيو. مگر بدوي، شيدي بنگالي، سنڌي، هندي، پاڪستاني ڪيئن خلقِ خدا سوالي هئي. جو مون کي پري اڇلايو ڇڏين. قدرت سان اُڃ به ڏاڍو تنگ ڪيو هو. نيٺ نااميد ٿي پنڌ پيس پر اُڃ جي ڪري پنڌ ٿئي نه پيو. بيٺل نِمن جي هيٺان بيهندو ويس پئي. ڏسان ته هڪ وڏو ٽالر وڏيون بوتلون جوس جون ورهائي رهيو هو.