آفتاب عالم جو طلوع
سَو شڪر صاحب سندا، سردار آيو منجهه عرب.
حمد هادي کي، هنيئن جو هار آيو منجهه عرب.
ڪل نبي جنهن نور جون خبرون ڪندا ويا خلق سان،
سو سچو سيّد ڪري سَو سينگار آيو منجهه عرب.
شاهه سهڻي شڪل سان شافع شفيع المذنبين،
مالڪ ساري مُلڪ جو، مهندار آيو منجهه عرب.
بي بهادر او بهادر، بي مثل، بالا بشير،
هر دو عالم اجهو آڌار آيو منجهه عرب.
مُهڙ مڙني مُرسلين، محبوب مشفق مهربان،
مير مرسل مصطفيٰﷺ مختيار آيو منجهه عرب.
جِن، مَلڪ، ماڻحو مڙهن ۾، اي مبارڪ ٿي مِلي،
هوته حضرت هاشمي، هوشيار آيو منجهه عرب.
ڪوٽ ڪريا ڪفر جا ڪر ڳل ڪفارن ۾ پيو،
ٿيون ڪيهون، هي ڪير ڪلنگيدار آيو منجهه عرب.
هو اڳي اڳواڻ کان عالم سڄو اوندهه هيٺ،
اوچتو نوري نکٽ نروار، آيو منجهه عرب.
مهندي کان هو، ملڪ موجن ۾ ملول،
تان وٺي ترهو طرف تک تر آيو منجهه عرب.
هو گهڻين واٽن سبب اڳ، گس ڪنان گمرهه جهان،
پوءِ سونهون ٿي ڪاڻ سڀ، سردار آيو منجهه عرب.
ملڪ سارو سوڪ ۾ هو، اڳ ڪنان جانيءَ جناب،
تان ڪڪر رحمت ڪري، ڪس ڪار ڪري آيو منجهه عرب.
هر طرف گجگاهه گوڙين، ٻي طرف کنوڻين جا کيل،
لاهي بادل بوند، بارو بار آيو منجهه عرب.
بر وٺا ۽ ٿر وٺا، سر وٺا اوسر لٿا،
ميگهه مينهن مانڊاڻ سين، مڻيادار آيو منجهه عرب.
ساوڪون صحرا ڏسي، پئي پعجبُ الزداع ياد
سڀ جماعت سان جُڙي، جنسار آيو منجهه عرب.
مند مڙوئي مينهن جي، جنهن دم وسي تنهن ويل وس،
لاٿي جهڙ ڦڙ جا بابجا، جهونجهار آيو منجهه عرب.
آهي اُوٻن عالمن جو، اول ۽ آخر امام،
ڪين ڪو چمڪي رڳو، چوڌار آيو منجهه عرب.
ٿيو ملاقي سان مالڪ، مصطفيٰ معراج رات،
دم اندر اونها ڏسي، اسرار آيو منجهه عرب.
خوبصورت خلق ۾، جهڙس نه خلقيو ڪٿ خدا،
او امانت جو امل، اظهر آيو منجهه عرب.
آسون ”احمد“ رکي، آخر هليو پاسي عجيب،
پير بنبڻين مان ڪري، پينار آيو منجهه عرب.
حضرت محمد مصطفيٰ صلي الله عليھ وآلھ وسلم عبدالله جو پٽ، عبدالمطلب جو پوٽو ابولهب، ابوطالب حمزو و عباس جو ڀائيٽيو، آمنھ جو لال، وهب جو ڏوهٽو 22 اپريل سنه 571ع مطابق 9 ربيع الاول سن هڪ عام الفيل واقعه فيل کان پنجاهه ڏينهن بعد موسم بهار بروز سومر، پهرين تاريخ جيٺ 628 بڪرمي بوقت صبح صادق قبل از طلوع آفتاب آفتاب هدايت عالم مڪي شهر ۾ ڪوهه فاران جي چوٽي تي ظاهر ٿيو ۽ سن جولين 19 اپريل 5284 آهي ۽ انهي ابرشن واري ڏينهن سندن عمر مبارڪ پورا چاليهه سال ٿي چڪي هئي. فلِلّٰهِ الْحَمْدَ.
جي ها!! مڪي جو ٻچو ٻچو ۽ هر فرد آمنھ جي لال جي خوبين کان چڱي طرح واقف هو. جماليت ۽ ڪماليت جي جملي اوصاف ۽ خوبين کان علاوه محبوب رب العالمين حق گو. امانت دار، صادق، جو امع الڪلام، تمام ٿورو ڳالهائيندڙ گهڻو شرمائيندڙ، گوشئه نشين. جنهن جي اخلاق جي باري ۾ خالق ڪائنات فرمايو و انڪ لعليٰ خُلق عظيم. لولاڪ لما جو صاحب، و رفعنالڪ ذڪرڪ جو مالڪ ۽ ولسون يعطيڪ ربڪ فترضيٰ جو وعدو ٿيل ڪڏهن ڪڏهن جبلن تي اڪيلو هليو ويندو هو. ڪيترائي ڏينهن اتي رهي پوندا هئا.
زمين، پهاڙ، آسمان، خلا ۽ مخلوق کي ڏسي انهن جي خالق کي ڄاڻڻ ۽ انهن جي رازن کان واقف ٿيڻ لاءِ هر وقت غور و خوض ۾ لڳل هوندا هئا. ۽ اها ئي سوچ هوندي هئي ته هي انسانيت گمراهي ۽ هزارين هٿرادو خدائن کي ڪهڙي طرح ڇڏي هيڪڙائي جي طرف اچي.
ليڪن اڃان تائين ان جي طرفان ڪا به اهڙي ڳالهه سامهون نه آئي هئي ته جنهن سان هي گمان ڪري سگهجي ته هي شخص بتن جي خلاف آواز اٿارڻ وارو آهي. سندن والد ماجد جو انتقال سندن ڄمڻ کان ڇهه مهينا اڳ ئي ٿي چڪو هو. پاڻ ڀلارا ڇهن سالن جا ٿيا ته سندن والده محترمه بي بي آمنھ به فوت ٿي هئي اهڙي طرح ٻارا پڻ ۾ ئي سندس والد ۽ والده محترمه جي محبت ۽ شفقت جي هنج ختم ٿي چڪي هئي.
والدين جي وفات کان بعد پاڻ سڳورا پنهنجي ڏاڏي بزرگوار عبدالمطلب جي پرورش ۾ رهيا. مگر خداوند قدوس کي اهو به منظور نه هو ۽ هي ڏيکارڻ مقصود هو ته هڪ لاوارث يتيم نونهال صرف آغوش رحمت الاهي ۾ پرورش حاصل ڪري بام عروج تي سج بنجي چمڪي سگهي ٿو. جيڪو رب بنا پيءَ جي عيسيٰ عليھ السلام کي پيدا ڪري سگهي ٿو ۽ دشمن فرعون جي جهولي ۾ موسيٰ عليھ السلام جي پرورش ڪرائي سگهي ٿو. هڪ معصوم ٻارڙي جي واتان حضرت يوسف عليھ السلام جي پارسائي جي شاهدي ڏياري سگهي ٿو، ته ان کي دنياوي نگهبان جي ڪا ضرورت ناهي. ان ڪري جڏهن پاڻ ڀلارن جي عمر مبارڪ اٺ سال ٻه مهينا ڏهه ڏينهن ٿي ته سندن ڏاڏو محترم به وفات ڪري ويو. هاڻ سندن پرورش جو ذمون ابو طالب جيڪو سندن چاچو هو کنيو. پاڻ سڳورا حضرت ابو طالب جي پرورش هيٺ رهندي چاليهه ورهن ڄمار کي پهتا. سڀ کان وڌيڪ ابو طالب ئي پاڻ ڀلارن کي مڃيندا ۽ ڀائيندا هئا. ان وقت حضرت ابو طالب ئي امير مڪه به هو ته مجاور ڪعبي به هو.
ابو طالب: ابرشن! ڇا تون منهنجي ڀائيٽي محمد تي الزام لڳائي ڪو فتنو کڙو ڪرڻ گهرين ٿو. ڪڏهن به نه. هر گز ائين نه ڪر. آئون ان ڳالهه کي برداشت نه ڪري سگهندس.
ابرشن: حضور آئون مقدس هُبُل جو قسم کڻي چوان ٿو ته آئون پنهنجي طرفان نه ڪجهه چئي رهيو آهيان نه ئي ڪجهه ڪري رهيو آهيان. منهنجو علم هن کوپڙي ذريعي جيڪي مون کي ٻڌائي رهيو آهي. اهو ئي آئون چئي رهيو آهيان.
ابوطالب: ”جوش ۾ اچي“ تون ڪوڙو آهين. توکي اسان جي خاندان سان ڪو بغض ۽ ڪينو آهي. ان دشمني کي غيب داني جي پردي ۾ ڪڍي رهيو آهين؟
ابرشن: ”عاجزانه انداز ۾“ اي مڪي جا ڌڻي، مونکي ڪهڙي مجال جو آئون حضور جي خاندان تي ڪوڙو الزام هڻان. آئون ته حضور جي خاندان جو پاليل ۽ نمڪ خور غلام آهيان. منهنجي دل و دماغ ۾ دشمني جو خيال به نٿو اچي سگهي. هڪ عرب ڪڏهن به نمڪ حرام ۽ غدار نٿو ٿي سگهي.