محبوب، مقصود مدينة النبي ڏانهن روانگي
* ڪارا ڏونگر ڪهه گهڻي. واٽن تي واري.
آڏا لڪ لطيف چئي بر سمجهن ٿا باري،
پوءِ منزلن جي ماري قادر پهچائيندو ڪيچ کي.
* ڪنڊا مون پيرن ۾، توڻي لک لڳن،
آڱر آڱوٺي نه مُڙي، ڇپون پيرن ڇنن،
ويندي ڏانهن پرين، جُتي جات نه پائيان.
هن وقت اسان ايئرڪنڊيشنڊ ڪوچ، جهاز جهڙي سواري، سو فوٽ شيشي جهڙي ڪشادي روڊ تي گاڏي ۾ کاڌي پيتي جي هر سهوليت موجود هجڻ باوجود ڪيترا بور پيا ٿيون. مون کي ان وقت گاڏي ۾ اهو دور ياد آيو ته اڄ کان ساڍا چوڏهن سو سال اڳ ڪيڏو نه مشڪل دور هوندو. جو ڪا به سهوليت نه تاهم اهي اخلاص و وفا جا مجسما پنهنجي محبوبﷺ جي حڪم کي لبيڪ چئي. هٿين خالي پٺا پير اگهاڙا ڪي پنڌ پيادا، ڪي اٺن گهوڙن گڏهن تي، پنهنجي پرور کي پرچائڻ ۽ رب کي ريجهائڻ سڄڻ ڪيئن پرچايان توکي، ڪيئن ريجهايان توکي؟ ڪٿي ڳوليان توکي. هنن پٿرن، هنن پوٺن تي هليا هوندا. بهرحال انهن سوچن ئي سوچن ۾ آئون سوچيندو رهيس ۽ گاڏي هلندي رهي. رستي ۾ ٻن جاين تي بس بيٺي به سهي. هڪ جاءِ تي چانهه پاڻي پيتو سون. ٻي جاءِ تي ظهر نماز پڙهي سون. تان جو اسان جي بس محبوب جي شهر مدينة النبيﷺ پهچي ويئي.