پيرين جي پيرانڌي
اپنا دامن تو ذرا دیکھ،
ذرا بند قبا کو بھی دیکھ۔
دامن ته هو. ليڪن خالي، پاسي ۾ ضمير ته هو، ليڪن نامطمئن، قبا ته هئي، ليڪن چاڪ، چاڪ، اعمال نامي جي خدا خير ڪري. پنهنجي بي سروساماني ۽ خالي جهولي تي روئڻ آيو. ندامت جا لڙڪ وهڻ لڳا. هاڻ نه اڳتي وڌڻ جي جرئت نه ڀڄڻ جي گهٽي. همٿ جواب ڏيئي ويئي. هلڻ جو حال نه هو روئندو رهيس، سوچيندو رهيس.
سوچ ساٿ ڏنو. سيرت النبي جو باب رحمت کلي ويو. وما ارسلناڪ الا رحمة اللعالمين. ذهن ۾ گونجڻ لڳو ته هو شفيع المذنبين. رحمت اللعالمين آهن. اهو ابر رحمت هر مٺي ۽ کاري مٽي تي ۽ عاصين، معصومن تي وسڻ وارو آهي. اي دل دلگير نه ٿي هتي مايوسي گناهه آهي. هتي مرادن جا گُل کُلن ٿا. هتي پڪاريندڙ جي ٻڌي ويندي آهي. هتي دعائن کي جودو ڪرم جو دامن ملندو آهي. هن آستاني جمال تي جيڪو خالي جهولي آيو. اهو جهوليون ڀري ويو آهي. هتي رحمت جو درياء آهي ته بخشش ۽ ڪرم جو بيڪناره سمنڊ به آهي. تصور ۾ عفو و درگذر، لطف، عنايت، اڪرام انعام جا ڪئين دروازا کلي ويا.
يقين آيو ته جيڪو آقا و مولاﷺ پنهنجي جاني دشمنن کي سيني سان لڳائي سگهي ٿو. ابو جهل جي پٽ عتبه کي درگذر ڪري سگهي ٿو. حضرت حمزه رضه جي قاتل وحشي ۽ هنده کي معاف ڪري ڇڏي ٿو. ته اهو پنهنجي غلامن جي غلام عاصي ۽ گناهه گار امتي کي به دامنِ رحمت ۾ ڇُپائي سگهي ٿو.
احساسِ ندامت کی بڑی قدر ہے انکو،
عاصی پہ وہ کرتے ہیں کرم اور زیادہ۔
اتي شاهه عبداللطيف ڀٽائي عليھ رحمت به ڀر ورتي دلاسا ڏنائين. مون کي چائين عاصي، اي مسلم عاصي مايوس نه ٿي. سڄڻ سٻاجهو گهڻو.
* ليلان پئي ليلائج، اٿئي ماڳ منٿ جو،
جي ليلائي نه لهين تان پڻ ليلائج،
آسرو مَ لاهج، سڄڻ سٻاجهو گهڻو.
* ڪاريون، ڪوجهيون، ڪُٻريون مور نه موچاريون،
وٺي ويٺيون واٽن تي ککي هاڻيون کاريون،
انهن جون آريون، سمي ري ڪير سهي.
* ماڻڪ مِٽ سندوم، اونڌاهي ۾ سوجهرو،
حشر ويل حساب ۾ ڇڏي نه ويندومَ،
ساري سڏ ڪندوم، ڪوهيارو ڪيچ ڌڻي.
* وڏي سگهه سندياءُ، ٻاجهن ڀريو آهين،
مون تان مَهرمَ لاهه آئون تنهنجي آهيان.
* تون تماچي تڙ ڌڻي، آئون مهاڻي مَئي،
مون کي ڏهاگ مَ ڏي آئون جا سُيس نالي تنهنجي.
هاڻ منهنجي دل جي مونجهه جي گرهه کُلي. برهه جي باهه ڀڙڪو کاڌو. سڀ غم و الم ختم ٿي ويا. آئون پنهنجو پاڻ کي تمام گهڻو هلڪو محسوس ڪرڻ لڳس. دل ۾ خيال پيدا ٿيو ته مڱتا، گهُر جيڪي گهرڻو اٿئي. کڻ جيڪي کڻڻو اٿئي. اتي کوٽ جو ڪو امڪان ناهي.
اميد جي ڪرڻن مان صاف نطر آيو ته اُڃايل مِٺي درياء رحمت جي ڪناري تي پهچي چڪو آهي. دل ۾ يقين ڪيم ته عُبيد هن جام ڪوثر مان پي جيڪو پيڻو اٿئي. مگر ان درياء جود و ڪرم مان ڪمي ڇا جي؟ سوئي درياء ۾ ٻوڙي ڪڍڻي هئي. حالانڪ هت ته هاڻ زماني کان رُڃ ۾ پاڻي لاءِ ڀٽڪندڙ کي منزل مراد ملي ويئي ۽ هڪ چشمون شيرين هٿ اچي ويو. وري نئي سر همٿ پيدا ٿي. مرده دل ۾ جان پئجي ويئي.
رکھ رکھاؤ اس آنکھ کا دیکھ،
چُپ کی چُپ اور بات کی بات۔
انهي کان پوءِ ياران وفاداران شيخين. سُهرين ابو بڪر صديق رضه، عمر عادل رضه جن ٻنهي پاڻ ملهائي. ٻنهي جهانن ۾ سُرخرو ۽ موچارا ٿيا ۽ وڃي يار مزار بنيا. انهن مٿان درود سلام ۽ الله جون برڪتون. رحمتون ۽ رضائون هر وقت هجن شال پڙهي. پنهنجي لاءِ والدين، استادن، جملي مومنين والمومنات ۽ جن احبابن دعاءِ خير لاءِ چيو هو. انهن لاءِ مهابي محمدﷺ جي خير جون دعائون گهريون پوءِ باب جبرئيل عليھ السلام کان ڦري اچي اصحاب صفه ۾ ويٺس ۽ تلاوت ۾ مشغول ٿي ويس تان جو نماز ظهر ادا ڪري رهائشگاهه تي آياسون. ماني کائي ڪجهه دير قيلولو ڪيوسون. 3:30 بجي شام اٿي چانهه ٺاهي پي، وري واپس حرم نبوي ۾ نماز عصر لاءِ حاضر ٿيا سون. معمول مطابق عصر، مغرب ۽ عشاء پڙهي جاءِ تي آياسون. کاڌو کائي آرامي ٿياسون. آخر تاريخ 19 اپريل 2014ع به آئي. معلم جو قاصد آيو ته صبح سوير تيار رهجو ته اوهان کي واپس مڪي روانو ڪيو ويندو.