بارگاهه رسالت مآب ۾
چتاري چوندياس ڳالهيون ڪي سڄڻين،
جڏهن منهن مقابل ٿياس تڏهن سڀ ويون وسري.
دماغ جي تختي تان سڀ ميسارجي ويو. البت دل ۾ هڪ هوڪ اٿي ته عُبيد ڇڏ اهي قصا ۽ ڪهاڻيون. هو رستو وٺ جو سِدْرَةِ الْمُنْتَهٰى جت جبرئيل امين بيهه رهيو. آمنھ جو لال، خديجھ جو تاج، فاطمة الزهريٰ جو ابو، در يتيم، آرزو زمن، سردارڪون و مڪان، عرش عظيم، لوح و قلم کان اڳتي ٽپي جڏهن هو جي عالم ۾ قاب قوسين او ادنيٰ تي پهتا هئا ۽ ڪُن فَيَڪون جي مالڪ جي حضور پاڪ ۾ محب ۽ محبوبﷺ جيڪا قيل و مقال ڪيو. اها ئي تشهد جي تند تنوار، پوءِ ته منهنجي عقل ۽ فڪر جي سوئي جو ڪانٽو، اسلام عليڪ ايها النبي و رحمة الله و برڪاتھ تي دل جي شوق ۽ سوز سان ٽڪيل رهيو ۽ بس اها ئي تنوار بار بار جاري هئي. ان وقت جيڪا لذت، ميٺاج ۽ استغراق حاصل ٿيو ان لاءِ الفاظ ناهن جو بيان ڪجي.
مگر هاءِ افسوس اِن بدنصيبي جو ڪهڙو ذڪر ڪجي. جو هجوم جي ڇڪ ڇڪاڻ ۽ ماڻهن جي ڪئميرائن، موبائل فونن ۽ ليپ ٽائپ جي ٽِڪ ٽِڪ ۽ شعائن حضور قلب نصيب ٿيڻ نه ڏنو. تان جو هڪ شُرطي ”سپاهي“ ٻين سان گڏ مونکي به ٻانهن ۾ جهلي ڌڪي باب جبرئيل عليھ السلام کان ٻاهر ڪڍيو. تاهم نماڻي نيڻن جي ڪڪرن وسڻ بند نه ڪيو هو فِا لِلّٰهِ اَلْحَمْدُ.
ایک آرزو پوری ہوئی بڑی مدت کے بعد،
تیری آرزو کے بعد کوئی آرزو نہیں۔