مدينة النبي ڏانهن روانگي
بس جي دري مان نيڻ کڻي نهاريان ته مٻوبن جي مسجد جا مينار سامهون هئا، ۽ گنبذ خضراء پنهنجي آبب و تاب سان دنيا کي روشني بخشي رهيو هو. من جون مرادون پوريون ٿيون، ۽ اندر جون آسون اگهيون، دلبر جي ديري جون نِيلُون پسي نيڻ ٺريا. اکين جا اولاڻا لٿا، نيڻن مان ندامت جا نِر وسڻ شروع ٿيا. دل پنهنجي دل ۾ سِڪ ۽ سوز سان درودو سلامن جا هديا پيش ڪرڻ شروع ڪيا. انهي گهڙي احمد ملاح جا هي بيت دل تي تري آيا.
اسان جي دلي احساسات جي ترجماني ملاح جي زباني
”هو منارا، هو منارا، هو منارا مير جا
اڄ ڪيا اوٺين اشارا، هو منارا مير جا.
ڪاف ڪاهي قافلو ٿيئڙو قريبن کي قريب،
بس جبل ٿيا جِيءُ جيارا، هو منارا مير جا.
هو نبي جي نيل سوني ٿي آهي، نڪري نروارا،
جيئن سُونهن اُڀ ۾ ستارا، هو منارا مير جا.
هو قبا مسجد قريبن، هو قبا هو ڪونگرا،
ٿا سُونهن ان طرف تارا، هو منارا مير جا.
هُو مدينو هُو مديني جا محل، هو ماڙيون،
هاڻ ٿيو مؤمن متارا، هو منارا مير جا.
درد دوري جو ٿيو، داخل ٿياسون درِ رسول،
شڪر ڪريو شوق وارا، هو منارا مير جا.
اڄ ته ”احمد“ چئي اکين کي عيد اندر عيد آ،
ٿيون ڏسن باغ و بهار، هو منارا مير جا.