ڪائنات ۾ انقلاب جا آثار
دنيا ۾ بت پرستي گمراهي ۽ ظلم جو هي ڪارو دور هلندو رهيو. تان جو هڪ ڏينهن مڪي ۾ هوا جو اهڙو ته طوفان آيو جو اک نه ڏسي گوڏي کي. ان وقت مڪي تي قهر الاهي جو نزول ٿي رهيو هو. ملائڪن خدا جي حڪم سان هوا جا تمام دروازا کولي ڇڏيا هئا. هوا پنهنجي زور ۽ طاقت سان مڪي وارن تي حملي آور ٿي رهي هئي.
ننڍا وڏا عورتون ۽ مرد دانهون ڪيڪون ۽ ڪوڪون ڪري رهيا هئا. روئي پنهنجي مصنوعي معبودن جي آڏو روئي آهون ۽ زاريون ڪري رهيا هئا. مگر اهي معبود پٿر جا هئا. انهن ڪجهه به نه ٻڌو. انهن جي پرستارن تي قهر الاهي جو نزول هو. ۽ بت خاموش هئا. آفتاب لڪي ويو هو ۽ ڏينهن رات ۾ تبديل ٿي چڪو هو. ڪا به شيءِ نظر نٿي آئي. تيز هوا واري جا ڍڳ آڻي شهر جي مٿان واري ۽ مٽي جا وسڪارا لائي ڏنا هئا. ابو طالب ۽ سندس ڀاءُ ابو لهب ڪعبت الله جي ڇت تي چڙهيل هئا. تيز هوا جي تيز جهونڪي ٻنهي کي هيٺ پٽ تي ڪيرائي ڇڏيو هو. انهن ڏاڍيون دانهون ڪيون مگر ٻڌڻ وارو ڪو به نه هو.
ماڻهن سمجهي ورتو هو ته قيامت اڄ ئي واقع ٿيڻ واري آهي. ڪائنات جو ذرو ذرو اڄ ئي مٽجي ويندو. اربعه عناصر هڪ ٻي سان ملي ٽڪر کائي ٽڪرا ٽڪرا ٿي ويندا. گويا ڪه آسمان ڦاٽي انهن جي مٿان ڪرڻ وارو آهي. سڀ ڏڪي رهيا هئا. ماڻهن جي انهن دانهن ۽ چيخن تي ڌڻي پاڪ کي رحم آيو. هوا گهٽ ٿيڻ لڳي ۽ سج چمڪڻ لڳو. ماڻهن جي جسم ۾ جان آئي.
هڪ عجيب روشني ۽ چمڪ:
انساني دنيا تي اڃان هوا جي طوفان جو رعب ڇانيل ئي هو ته مغرب طرف کان هڪ عجيب قسم جي روشني ۽ چمڪ ظاهر ٿي عوام الناس ۾ ان روشني کي ڏسي حيرانگي ٿي. جو هنن هن کان اڳ اهڙي روشني ۽ چمڪ ڪڏهن به ڪو نه ڏٺي هئي.