ڏهه ريال جي نوٽ جو ملڻ
خطبي وارو امام ته ڏسڻ ۾ ڪو نه آيو ڇو ته هو مسجد اندر هو ۽ آئون ٻاهر ميدان تي هوس. باقي لائوڊ اسپيڪر تي خطبي جو آواز ٻڌم. بهرحال هڪ آرزو پوري ٿي، خطبو ختم ٿيو، هر ماڻهو ٽڙپکڙ ٿيڻ لڳو. ڪي ته اتي ئي ويٺا رهيا.
مون اهو بچيل اڌ بوتل جوس پي. بوتل اڇلائي. پنهنجي تنبو ڏانهن روانو ٿيس. هاڻ پاڪستاني ٽائم مطابق ڏينهن جا اڍائي ٿيا هجن. ڏينهن سارو لنگهڻ ڪاٽيو. هاڻ ته بک به اچي بي حال ڪيو. سو تڪڙو تڪڙو نشانيون نهاريندو تنبو ڏانهن پيو وڃان. رستي ۾ هڪ وڏو ٽرالر ۽ هڪ لينڊ ڪروزر جي ڇانوَ ۾ ٽي عرب سڳورا ويٺا هجن. سندن اڳيان هڪ وڏو پر تمام وڏو ٿالهو، اعليٰ قسم جا چانور رڌل ۽ هڪ سالم ٻڪرو روسٽ، ٿورو کاڌو اٿن گهڻو بچيو پيو هجي. مون انهن ڏانهن نهاريو. مون کي انهن هٿ سان اشارو ڪيائون ته ويهه آئون ته انهي ڳالهه جو گهورو هوس. آئون ويٺس، مون کي چيائون ته ”ڪولو“ کاءُ آئون بسم الله ڪري شروع ٿي ويس. چڱو کاڌو ڍوءِ ڪيم.
مون چيو ته مون ڍو ڪيم. هاڻ نٿو وڻي. انهن مون کي عربي ۾ چيو لا لا کولو کل الطعام نه نه هي سمورو کاڌو توکي کائڻو آهي. مون نه وڻندي وري کائڻ شروع ڪيو، مگر هاڻ ڪنهن کي وڻي، مون پاڻي جو اشارو ڪيم الماء پاڻي هڪڙو انهن مان لينڊ ڪروزر مان پاڻي کڻڻ لاءِ اٿيو. ٻي ان کي ڪا هدايت ٿي ڪئي ته ٽيون انهن ڏانهن نهارڻ لڳو. مون وقت کي مناسب سمجهي اٿي کڻي ڀڳس. ائين ڀڳس جيئن چور ڀڄندو آهي. مختلف ٽرالرن منجهان گهٽيون بدلائيندو اچي پنهنجي تنبوء پهتس. دوستن سان مليس ۽ ويٺس.