حضرت زبير بن العوام جو ملڻ
ان حضور صلي الله عليھ و آلھ وسلم ۽ صديق اڪبر رضه کي ڏسندي ئي هنن وٽ آيو. ايندي ئي پڇيائين ته حضور صلي الله عليھ و آلھ وسلم ڪيڏانهن تشريف وٺي وڃي رهيا آهيو؟
آنحضور صلي الله عليھ و آلھ وسلم: مون کي مڪي وارن مڪي ۾ رهڻ نه ڏنو. انهي ڪري آئون مجبوراً هجرت ڪري يثرب وڃي رهيو آهيان.
حضرت زبير: اي الله جا رسول جڏهن توهان مڪو ڇڏي يثرب وڃي رهيا آهيو ته پوءِ آئون به مڪي وڃي ڇا ڪندس؟ آئون به هتان کان پاڻ ڀلارن سان گڏ هلندس هاڻ اسان جو مڪي ۾ رهيو به ته ڇا آهي؟ پرين کان پوءِ ڏجي باهه ڀنڀور کي.
ڪريان ڪوهه ڀنڀور ۾ پڄاڻان پرين،
هاڻي ويهڻ ڇا؟ ڀينر هن ڀنڀور ۾.
(سچل)
اُڏر بلبل هتان هاڻي تنهنجو چمن ۾ رهيو ڇا؟
گلابي گل ويو نڪري رهيو تنهنجو چمن ۾ ڇا؟
آنحضرت صلي الله عليھ و آلھ وسلم: زبير هي ڳالهه مناسب ناهي. تون مڪي وڃ. اتان جي جملي ڪمن کان فارغ ٿي. پوءِ ڀلي يثرب هليو اچج. پاڻ سڀني جا ٻار ٻچا. گهر تڙ ۽ قبيلو مڪي ۾ آهي.
حضرت زبير: ڏاڍو سٺو، مگر مون حضور جن ۽ صديق اڪبر لاءِ شام ملڪ مان ڪجهه ڪپڙا تيار ڪرائي آندا آهن. مهرباني ڪري منهنجي طرفان هي ادنيٰ هديو قبول ڪريو.
آنحضور صلي الله عليھ و آلھ وسلم: چڱو، جلد کڻي اچ! حضرت زبير ويو. اهي تيار ٿيل ڪپڙا کڻي آيو ۽ صديق اڪبر جي حوالي ڪيا. ائين هڪ ٻي کان موڪلائي تڙ تڪڙ ۾ روانا ٿيا. چونڪه تعاقب جو انديشو هو. انهي ڪري رهبر عبدالله بن اربقط عام رستو ڇڏي ڊگهو، ڏکيو ۽ غير معروف رستو اختيار ڪيو هو. جهر جهنگ جهاڳندي منزلون طئي ڪندي ذي سُليم جي عظيم الشان صحريٰ ۾ قدم رکيائون. گرم واري جي برسات، اُڃ، بک، اوجاڳن جي ڪري چار ئي حضرات نهايت چُور بدن، ٿڪل ٽٽل پريشان حال، مگر مسلسل سفر ڪندي رهيا.