حضرت عمر رضه جو پنهنجي خاتون اول کي هڪ مسافر عورت جي ويم لاءِ وٺي وڃڻ
حضرت عمر رضه وري پڇيائون ته هن خيمي مان ڪهڙو آواز اچي رهيو آهي؟ اهو ٻڌي اهو ”پريشان حال بدوي ڪاوڙ ۾ اچي ويو“ چيائين ته ميان هل، هل! ڇو اچي مٿو کاڌو اٿئي؟ ڇڏ منهنجي جان! پنهنجو رستو وٺ.
حضرت عمر رضه: ”تمام نرم“ لجاجت واري انداز سان اصرار ڪري چيو“ ادا سائين تون مون کي ٻڌاءِ. آئون سمجهان ٿو ته اندر ضرور ڪا تڪليف واري صورتحال آهي. ٿي سگهي ٿو ته آئون تنهنجي ڪا مدد ڪري سگهان؟
ان بدوي چيو ته پوءِ ڀلا هاڻي ٻُڌ! آئون مسافر آهيان. جهنگل جو رهڻ وارو آهيان. مون کي اسان جي بادشاهه عمر بن خطاب ۾ ڪم آهي. جو ان کان ڪجهه امداد وٺڻ لاءِ آيو آهيان رات پئجي ويئي آهي. انهي ڪري هت ترسي پيس. صبح ڏينهن شينهن آهي. جيڪا رب کي وڻي.
اندر تنبوء ۾ منهنجي زال آهي. جنهن کي ٻار ڄمڻ جو وقت آهي. ولادت جا سور ٿي رهيا آهن. دائي وغيره ڪونهي. اسان اڪيلا مسافر آهيون نه حال ڀائي نه ساٿي ثمر. سڀ ڪم ڪريم تي آهن. هاڻ جيڪا هُن جي مرضي. آئون ته ڪجهه به ڪري نٿو سگهان. محض بيوس محض مجبور آهيان. سڀ دربند آهن. هاڻ ڏسان هن ڪريم جو در ڪڏهن ٿو کلي؟ فاروق اعظم رضه اتان اٿيو. گهر پهتو. پنهنجي اهليھ محترمھ ام ڪلثوم بنت حضرت علي المرتضيٰ رضه ۽ فامطة الزهريٰ رضه کي فرمايائون ڪلثوم اُٿ تنهنجو نصيب کليو آهي. جو تنهنجي مقدر ۾ وڏي ثواب جو ڪم رب پاڪ موڪليو آهي. محترمه بي بي صاحبه پڇيو ته منهنجي سر جا تاج شل جيئن، ٻڌاءِ ته اهو ڪم ڪهڙو آهي؟ حضرت عمر رضه وراڻيو ته هڪ ٻهراڙي جي غريب عورت آهي. جنهن کي ٻار ڄمڻ جا سُور آهن. وٽس ڪا به زائفان ذات ”دائي“ ڪا عورت ناهي. اگر همٿ ڪرين ته ٽائم اهو آهي. بي بي صاحبه فرمايو ته منهنجا حاڪم جيڪو تنهنجو حڪم آئون حاضر آهيان. آخر اها به ته فاطمة الزهريٰ رضه جي لخت جگر هئي.
حضرت عمر رضه جن فرمايو ته ڪلثوم ولادت لاءِ گهربل جن شين جي ضرورت پوندي آهي. اُهي کڻ، تيل، پوتڙا، هنڊي، گيهه ڏارو وغيره به کڻ نه معلوم ڪيتري عرصي کان بکايل هجن. بي بي صاحبه دير ئي نه ڪئي بلڪل تيار ٿي ٻئي ڄڻا رات جي اونڌاهي ۾ هلڻ لڳا. تان جو انهي تنبوء وٽ پهتا. بي بي صاحبه فوراً تنبوء اندر داخل ٿي ويئي ۽ اميرالمومنين ٻاهر ويهي. انهي مسافر سان ڳالهيون ڪرڻ لڳو ۽ گڏوگڏ باهه ٻاري هنڍي مٿي رکي. گيهه، کجور، ڏارو ملائي حلوو ٺاهي ورتو. ايتري ۾ ولادت کان به فراغت ٿي ويئي.
تنبوء جي اندران کان بي بي ام ڪلثوم رضه آواز ڏنو ته اي اميرالمومنين پنهنجي دوست کي پٽ ڄمڻ جون مبارڪون ڏي.
اميرالمومنين جو لفظ ٻڌي اهو بدوي هڪو ٻڪو ٿي ويو ۽ گهٻرائجي ويو. ڪجهه به نه پيو اُڪلي. حضرت عمر سائين فرمايو ته گهٻرائڻ جي ڳالهه ناهي. اُها هنڍي تنبوء جي دروازي تي رکي اهليه محترمه کي چيائون ته پنهنجي ڀيڻ کي وَڌي ڏي. بي بي صاحبه ان کي وڌي ڏنو ۽ کارايائين. باقي بچيل خيمي کان ٻاهر موڪلي ويئي. حضرت عمر رضه ان بدوي کي چيو ته تون به کاءُ سڄي رات تنهنجي جاڳڻ ۾ گذري آهي. حالانڪ اهو بدوي نه معلوم ڪيتري عرصي کان بکايل هو. اهو کائيندو وڃي ۽ حضرت عمر رضه جا هٿ پڪڙي، پير پڪڙي، پير پڪڙي هٿ پڪڙي ذري ذري ڏاڙهي مبارڪ تي هٿ گهمائي خوشامد پيو ڪري ۽ چوي پيو ته اي عظيم انسان مهرباني ڪري ٻُڌاءِ ته تون ڪير آهين؟ الله تنهنجو ڀلو ڪري، ٻڌاءِ ته تون ڪير آهين؟ حضرت عمر رضه پنهنجي اهليه محترم خاتون اول کي ساڻ ڪري، ساڳين پيرين اونڌاهي رات جو واپس پنهنجي گهر پهتو. انهي بدوي کي فرمائي ڇڏيو هو ته صبحاڻي مسجد نبوي ۾ اچجو. آئون اتي توهان کي ملي ويندس ۽ مزيد تنهنجي لاءِ انتظام ڪيو ويندو.
”ف“ اسان جي زماني جو ڪو حڪمران يا رئيس ته ٺهيو. بلڪ ڪو معمولي حيثيت جو مالدار به اهڙو آهي جو هڪ غريب مسافر جي مدد لاءِ اهڙي طرح پنهنجي بيگم صاحبه کي رات جو جهنگ ۾ وٺي وڃي. ۽ پاڻ باهه ٻاري کاڌو تيار ڪري. ڪنهن غريب مسافر ناواقف جي خدمت ڪري. مالدار کي ته ڇڏيو پر ڪو ديندار به ائين ڪندو؟