دنيا ۾ بت پرستي جي شروعات ڪيئن ٿي ۽ ڪڏهن ٿي؟
الله پاڪ جي ڪرڻي جو اهي پنج ئي ڀلارا اتفاقي طور هڪ ئي مهيني ۾ مري ويا. هوڏانهن سندن مٽن مائٽن ۽ علائقي وارن جي ساڻن خاصي عقيدت مندي هوندي هئي. جنهن ڪري ڏينهن پهر ۾ عقيدتمند اچي سندن زيارتون ڪندا هئا ۽ کانئن خير جون دعائون گهرائيندا هئا.
هاڻي ته ماڻهن جون دليون بي چين ۽ بي قرار ٿي پيون. اچڻ وڃڻ جو دروازو بند ٿي ويو. ان بي چيني ۽ بي سڪوني جي ڪري سندن ڪاروهنوار ۾ خاصو فرق پئجي ويو. هلندي هلندي انهن جي بي صبري ان حد تائين پهتي جو چاهڻ لڳا ته جيڪر ڪو اهڙو طريقو اختيار ڪجي، جنهن سان کين دلي سڪون ملي. انسان ذات جي ازلي دشمن شيطان موقعي کي غنيمت سمجهندي، سندن چاهت کي پرکي ورتو. تنهن قابيل جي خاندان مان ڪنهن نيڪ شخص جي صورت وٺي انهن وٽ اچي حاضر ٿيو ۽ انهن عقيدتمندن سان نهايت عجز، همدردي ۽ معذرت خاهي ڪندي. انهن کي چيائين ۽ صلاحون ڏيڻ لڳو ته آئون اوهان وٽ اوهان جي پريشاني کي ڏسي حاضر خدمت ٿيو آهيان. مون کي توهان جو احساس آهي. اوهان فقط حڪم ڪريو ته آئون انهن پنجن ئي بزرگن جي شڪلين ۽ ماڊلن ۾ ذري برابر به فرق نه هوندو بلڪل هوبهو هوندا. ٺاهي ڏيان ۽ توهان انهن مجسمن مان پيا پنهنجي زبرگن جي سڪ پوري ڪجو. ماڻهو منجهيل ۽ اٻالا هئا. اهڙي طرح شيطان جي ور چڙهي ويا ۽ کيس هٿ ٻڌي عرض ڪيائون ته انهن کي اهي مجسما ٺاهي ڏي. ته اي نيڪ مرد اسان تنهنجا ٿورائتا رهنداسون.
شيطان به پنهنجو ڪم سمجهي اهي مجسما ترت تيار ڪري ڏنا. اهي مجسما هڪ اهڙي جاءِ تي رکيا ويا جتي هر ماڻهو اچي وڃي سگهي، ڪنهن لاءِ به روڪ ٽوڪ نه هجي. پوءِ ته جيڪو جتي پيو خبر ٻڌي. اتان پنڌ ڪري اچي زيارت ڪري ۽ پنهنجي عقيدت مندي جو اظهار ڪري. بزرگن جا مٽ مائٽ ۽ ڳوٺ وارا ته ويجهڙائي جي ڪري علي الصبح جي پهرين پهر ۾ اچي درشن ۽ مجرو ڪندا هئا. پوءِ پنهنجن ڪمن ڪارن ۾ لڳي ويندا هئا.
انهن ماڻهن جو ڳچ عرصو اها ڪِرت هلندي رهي. پر جڏهن انهن جا پوڙها پڪا وفات ڪري ويا ۽ ننڍڙا، وڏا ٿيا ۽ جوان ٿيا ته انهن ماڻهن انهن ئي بتن جي پوڄا پاٺ شروع ڪري ڏني ۽ ڪائنات ۾ ان زماني کان وٺي مصنوعي خدائن، بتن، مجسمن ۽ مورتين جي پوڄڻ کي لائق ۽ درست سمجهيو ويو. پوءِ جيئن وقت گذرندو ويو تيئن نوان نوان لاڙا، خيال ۽ تصورات وڌندا ويا. اهڙي طرح بڇڙائي ويئي وڌندي. هاڻ پوڄا پاٺ سان گڏ، سکائون پهچڻ لڳيون. نذرانا ۽ باسون باسجڻ لڳيون. بيمار ماڻهو تندرستي لاءِ ٻاڏائڻ لڳا. بي اولاد، اولاد گهرڻ لڳا. ننڍا توڙي وڏا. جوان توڙي پوڙها انهن ئي بتن جي آڏو نرڙ گسائڻ لڳا. اتي ميڙا متا ۽ ميلا لڳا.
وهندي ندي ۾ واندا موالي مجاور بنجي ويهي رهيا. جن به پنهنجا هٿ رنگڻ شروع ڪيا ۽ جن پڙها گهمائي ڪوڙا قصا ٻڌائي عوام الناس کي متوجهه ڪرڻ لڳا، ڄڻ ته اهو انهن لاءِ ابن ڏاڏن جو مذهب بنجي ويو. هنن سمجهيو ته هنن جي وڏڙن انهن بزرگن جي شڪلين تي اهي مجسما پوڄا ڪرڻ لاءِ ٺاهي رکيا آهن. حالانڪ اصل حقيقت اها هئي جيڪا مٿي گذري آئي.
جڏهن ان قوم بت پرستي کي ئي پنهنجو مقصد ۽ مذهب سمجهي ورتو ته رب پاڪ کي رحم آيو. جنهن پنهنجي پياري ٻانهي حضرت نوح عليھ السلام کي انهن ڏانهن نبي ڪري موڪليائين جيئن ته انهن کي سمجهائي ۽ سڌاري ۽ هڪ خالق ۽ مالڪ جي طرف سڏي. حضرت نوح عليھ السلام توحيد جو پيغام کڻي قوم ۾ رات ڏينهن وڏي محنت ڪئي. ڪڏهن مجلس ۾ وڃي پئي توحيد جي ڳالهه ڪئي. ته ڪڏهن ڪنهن کي اڪيلي سر ويهاري سمجهايائين. مطلب ته حضرت نوح عليھ السلام کين سمجهائڻ ۾ ڪا ڪسر نه ڇڏي. مگر ماڻهو به بنهي نٺر ۽ ضدي هئا. جيئن پوءِ تيئن ويا ضد ۾ چڙهندا ۽ الله جي نبي حضرت نوح عليھ السلام کي ايڏو ته تنگ ڪيو جو ان جو کاڌو پيتو هلڻ چلڻ ڳالهائڻ بند ڪري ڇڏيو ۽ هڪ ٻي کي چوڻ لڳا ته وقالو لاتذ رُن الهتڪم ولا تذرُن ود ولاسوعا ولا يغوث والايعوق ولا نسرا ۽ چيائون ته هرگز نه ڇڏجو پنهنجي خدائن کي ۽ نه ڇڏجو ود کي ۽ نه سواع کي ۽ نه ڪي يغوث ۽ يعوق ۽ نسر کي سوره نوح 23.
ڪتاب لکن ٿا ته حضرت نوح عليھ السلام ساڍا نو سو سال تبليغ ڪئي. مگر اسي يا ٻياسي ڄڻن کان سواءِ ٻي ڪنهن به ان جي نبوت کي تسليم نه ڪيو.
آخرڪار حضرت نوح نبي عليھ السلام بيزار ٿي. بارگاهه الاهي ۾ عرض ڪيو ته اي رب تون ڏسين پيو. مون ڪيتري قدر تنهنجي هيڪڙائي جي تبليغ ڪئي اٿم. مگر انهن تي ڪو به اثر نٿو پوي. اٽلندو هنن منهنجو جيئڻ جنجال ڪري ڇڏيو آهي. هاڻ تون هنن کي، هنن جي ٻچن ٻارن کي ۽ هنن جي درو ديوار کي ختم ڪر. نه رهي بانس نه بجي بانسري. جڏهن ڪا به قوم سڌرڻ کان بلڪل انڪار ڪري ڇڏيندي آهي ۽ حق کي ڇڏي ظلم ۽ باطل کان اصل نه مڙندي آهي ته پوءِ قانون الاهي حرڪت ۾ ايندو آهي. ان جو عذاب ان قوم تي حق ٿي ويندو آهي. تنهنڪري حضرت نوح عليھ السلام جي نافرمان قوم تي به پاڻي ۽ طوفان جو سخت عذاب آيو. الله تعاليٰ پنهنجي فرمانبردارن کي ٻيڙي تي چاڙهي جودي جبل تي سلامتي سان لاٿو، باقي بت پرستن ۽ ڪافرن کي سندن باطل معبود بتن سميت ٻوڙي ختم ڪري ڇڏيائين.
تاريخ ۾ اچي ٿو ته اهي پنج ئي بت ٻوڏ جي پاڻي ۽ مٽي ۾ لڙهي لٽجي ويا هئا. ڪجهه عرصي کان پوءِ عاد عليھ السلام جي قوم انهن پنجنئي بتن کي ڳولي مٽي مان ظاهر ڪيو. اهڙي طرح نئين سر انهن بتن تي آستانا اڏجي ويا ۽ درگاهون ٺهي ويون ۽ ماڻهو کائن مرادون گهرڻ لڳا ته وري به الله تعاليٰ جو عذاب سخت طوفان ۽ ڪارن ڪڪرن مان تيز برسات جي صورت ۾ عاد جي قوم تي اچي ڪڙڪيو جنهن سان اها نافرمان قوم ذريون ذريون ٿي هلڪن کنڀن وانگر هوا ۾ اڏامي ٽڪرجي تباهه و برباد ٿي ويئي ان سان گڏ اهي پنج ئي بت پاڻي ۽ مٽي ۾ لڙهندي جده جي واهه جي ڪناري تي اچي پهتا. اتي انهن کي مٽي ڍڪي ڇڏيو.