ليلا ليلائيج
( هيءَ حديث مبارڪ الطبراني معجم الڪبير ۾، ابو نعيم حليه الاولياء ۾ ابو سعيد انصاريءَ کان، ابن ماجه، البيهقي ۽ الحاڪم انس کان روايت ڪئي آهي.)
ترجمو: پشيماني توبه آهي.
ابو نعيم جي روايت ۾ هي لفظ وڌيڪ آهن ته:” سچي دل سان توبه ڪندڙ ايئن آهيجنهن ڄڻ ته گناهه ئي نه ڪيو آهي.”
سمجهاڻي: انسان گنهگار خطاڪار آهي. جيڪڏهن اتفاق سان گناهه ۽ خطا ٿي پوي. ته الله تعاليٰ جي حضور ۾ دلسان پشيمان ٿي. گناهه کان توبه تائب ٿجي ته اي الله! هي گناهه معاف فرماءِ. آئندي به گناهه نه ڪرڻ جي توفيق ڏي.
پشيمان ٿيڻ توبه جو رستو آهي. ٻانهو الله تعاليٰ جي رحمت ۽ بخشش کان نااميد نه ٿئي. پر سچيءَ دل سان پشيمان ٿي. توبه ڪري الله جي رحمت ۽ بخشش ۾ اميدرکي. چڱا ڪم ڪندو رهي ته عذاب کان بچي، جنت جوحقدار بنجي.
هر بيماريءَ جي دوا هوندي آهي ۽ گناهن جو علاج جو علاج توبه ڪرڻ آهي.
شاهه عبداللطيف ڀٽائي به توبه ڪرڻ ، ليلائڻ جي ترغيب ڏني آهي:
“ ليلا ليلائج” اٿئي ماڳ منٿ جو
ليلائي نه لهي، تان پڻ ليلائج
آسرو م لاهيج، سڄڻ سباجهو گهڻو
(شاهه)
جي ڪارون آڻين ڪانڌ کي، ته روئي ريجهائيج
“ليلا ليلائيج” اٿئي ماڳ منٿ جو
(شاهه)