انهين جي اوطاق، وڃڻ مون واجب ٿيو
( هيءَ حديث مبارڪ الترمذي عبدالله بن مسعود کان آندي آهي)
ترجمو: بيشڪ اوهان ماڻهن کي مال دولت سان پورا نه پوندا يا پنهنجو نه ڪري سگهندو. پر سهڻن اخلاقن سان کين پنهنجو بنايو.
سمجهاڻي: حقيقت به اها آهي ته دنيا ۾ مانيءَ سو سڀ ڪو بکيو ڪونهي. هر ڪو عزت جو بکيو آهي. اوهان مال ملڪيت ۽ دنيا دولت ڏئي ماڻهن کي راضي نه ڪري سگهندو ۽ سڀني کيڏئي پورا نه پوندو. البته خلوص ۽ محبت ،خوش خلقي ۽ سهڻي اخلاق سان خلق کي خوش ڪري سگهندا.خوش خلقي اهڙي انساني صفت آهي. جنهن سان اوهان پاڻ به خوش رهي سگهندا ۽ خلق کي به خوش رکي سگهو ٿا.
خوش اخلاقيءَ سان اوهان پنهنجي دشمن کي به دوست بنائي سگهو ٿا ۽ بد اخلاقي سان اوهان جا دوست به دشمن بڻجي پوندا. فارسي ۾ شاعر چيو آهي:
بنده حلقه بگوش اگر نه نوازي برود
لطف کن لطف که بيگانه شود بگوش
*
مطلب ته تنهنجو ڪن ۽ نڪ ۾ نوڙي پيل تابعدار به. جيڪر ان سان ڏاڍائي ڪندين، ته تو کان ٽهي ويندو ۽ جي مهربانيون ڪندين. ته ڌاريوبه تنهنجو تابعدار فرمان بردار ٿي ويندو.
هن ڀر ٻڌم هاڪ، ستي سنڀارن جي،
محبتي ميهار جي، چڙن چوريا چاڪ
“ انهين جي اوطاق، وڃڻ مون واجب ٿيو.”
(شاهه)