ڏمر وڏو ڏک
( هيءَ حديث امام بخاري ۽ امام مسلم ابو هريرةؓ کان روايت آندي آهي.)
ترجمو: اهو ماڻهو بهادر نه آهي، جيڪو ٻي کي دسي، پهلوان ته اهو آهي جيڪو پنهنجي ڪاوڙ تي ضابطو ڪري.
سمجهاڻي: اسالم ۾ صبر ۽ شڪر، تحمل ۽ بردباريءَ جو حڪم آهي. ڪاوڙ شيطاني باهه آهي. ڪاوڙ سان انسان آپي مان نڪري ويندو آهي.رڳون ڦونڊجي وينديون آهن. اکيون سرخ ۽ منهن ڳاڙهو ٿي بلڊ پريشر هاءِ ٿي ويندو آهي. طبي اصول موجب گهڻي ڪاوڙ ۽ بلڊ پريشر چڙهڻ سان دماغ جي رڳ ڦاٽي سگهي ٿي. ان ڪري ڪاوڙ کان بچڻ گهرجي. قرآن مجيد ۾ ڪاوڙ کائڻ جو حڪم آيل آهي ۽ اها مومن جي نشاني آهي ته ڪاوڙ کائي. ماڻهن کي معاف ڪندا آهن.
وَلۡکَاظِمِیۡنَ الۡغَیۡظَ وَالۡعَافِیۡنَ عَنِ النَّاسِ وَاللہُ یُحِبُّ الۡمُحۡسِنِیۡنَ ( پ ۴ سورۃ آل عمران آیت ۱۳۴)
ترجمو: (مومن) ڪاوڙ کائيندڙ ۽ ماڻهن کي معاف ڪندڙ آهن ۽ الله تعاليٰ نيڪو ڪارن سان محبت رکي ٿو.
عام ماڻهو پهلوان ان کي چوندا آهن. جيڪو ٻي کي ملهه ماري وڃي پر اصل پهلواني ڪاوڙ مارڻ آهي. ڪاوڙ ۾ انساني عقل به سلامت نه ٿو رهي ۽ حق ۽ ناحق ۾ به تميز نه ٿي ٿئي ۽ صحيح فيصلو به نه ٿي سگهندو. ٿڌي دل ۽ دماغ.سوچ ويچار سان ئي حق انصاف ٿي سگهندو ۽ ڪاوڙ ۾ اڪثر غلط فيصلا ٿي وينداآهن. ان ڪري ڪاوڙ کي ماري، اصلي بهادري ڏيکارجي.
شاهه ڀٽائي به ڪاوڙ ۽ ڏمر کي ننديو آهي.
نمي کمي نهار تون، “ ڏمر وڏو ڏک”
منجهان صبر سک، جي سنواريا سمجهين
ڪاوڙ جو علاج حضور سائين ﷺهي ٻڌايو آهي ته جي ماڻهو بيٺو آهي ته ويهي رهي. ويٺل هجي ته ليٽي پوي ۽ وضو ڪرڻ سان ڪاوڙ ڪافور ٿي ويندي.