مڻئي تي موهجي
( هيءَ حديث مبارڪ امام بخاري ۽ مسلم ابو هريره کان روايت ڪئي آهي.)
ترجمو: عورت سان نڪاح هنن چئن ڳالهين جي ڪري ڪبو آهي. عورت جي سونهن، ان جي مال، ان جي دين ۽ سندس حسب جي ڪري.ان ڪريتون ديندار عورت کي ترجيح ڏئي ڪاميابي ماڻ. شل هٿ مٽي هاڻا ٿينئي.
سمجهاڻي: گهڻو ڪري هن دنيا ۾ ماڻهو حسن جمال ۽ دنيا دولت جو طالبو آهي. دينداري ڪو ماڻهو چاهيندو آهي. حسن ۽ دنيا ته عارضي ۽ بي وفا بي بقا آهي.اصلشيءِ ۽ پائيدار ته دين آهي.
اسلام نيڪ صالح ، ديندار ۽ بااخلاق عورت کي ترجيح ڏني اهي. حديث نبويءَ ۾ ائين به آيو آهي ته عورتن سان سونهن جي ڪري شادي نه ڪريو.ڇو ته سونهن بي بقا آهي. جڏهن حسن هليو ويو ته محبت به هلي ويندي. مال ملڪيت جي ڪري به شادي نه ڪريو ڇاڪاڻ ته مال جي ڪري عورت وڏ ماڻهپائي ڪندي ۽ ان ۾ سرڪشي پيدا ٿيندي.پوءِ اهڙي عورت سان گڏ گذارڻ ڏکيو ٿي پوندو. ان ڪري ديندار عورت سان شادي ڪجي.پوءِ کڻي عورت رنگ جي ڪاري ڇو نه هجي.
شاهه ڀٽائي به سر ليلا چنيسر ۾ چيو آهي ته هار سينگار ۾ مڻئي ۽ ظاهري حسن جمال جي طالب کي آخر ڏنون ڏهاڳ جو ڏسڻو ۽ پڇتائڻو پوي ٿو
“ مڻئيتي موهجي” موڙهي ڪيئي مرڪ
چئي چنيسر ڄام جي وڌو تو فرق
وري ويو ورق، آيئي ڏنون ڏهاڳ جو
(شاهه)