مداح
در صفت مرشد راهنما
منهنجو هڪڙو هادي آهي، مرشد راهنما،
سڀ کان سهڻو، سڀ کان سياڻو، خلقيو خاص خدا.
جيڪو سڀ کان بهتر، برتر، جيڪي منجهه جهان،
جنهن جو ڪوئي ثاني ناهي، اعليٰ اعظم شان.
جيڪو جڳ جي اک جو تازو، جلوو جوت جمال،
دنيا ۾ جو دائم آهي، قائم ساڻ ڪمال.
سورج جي ڪرڻن جيان جنهن جو آهي فيض مدام،
چانڊوڪيءَ جي روپ اندر ڄڻ آهي ڪو الهام.
حسن حقيقي آهي جيڪو، جيڪو عشق امام،
جيڪو عامن کي ٿو بخشي الفت جو انعام،
جنهن جي ڪائي صورت ناهي، روپ نڪو ٻهروپ،
سپني وانگر رهندو آهي اکين منجهه الوپ،
جيڪو هرجا حاضر ناظر، جڳ جڳاندر جهور.
دانا بينا، ڄاڻي ٿو گهڙيءَ گهڙيءَ جو پُور.
حاوي حاڪم آهي، هوا تي چڙهي ڪري ٿو سير،
جنهن جي همت سان ڪو ٽڪري، ڪوئي ناهي ڪير.
اڀ ۽ ڌرتي جنهن جي دهشت ساڻ دهلجن روز،
جنهن جي جرئت آڏو ڪوئي آيو ناهي هنوز.
وقت نه جنهن کي جڪڙي سگهيو، ڪڏهين ڪو زنجير،
موت جنهين کي روز جيئاري، اهڙو آهه امير.
روز ازل کان جيئرو آهي، مرڻو ناهي مور،
“ڪن فيڪون” جو سِرِ الاهي، مٽيءَ ۾ مستور؟
مٽي ناهي، مٽيءَ جي هر ذري ۾ موجود،
جنهن ۾ سڀ سنسار سمايل آهي لامحدود.
ڪڏهين ڌرتيءَ جي ڇاتيءَ تي رقص ڪري سنگيت،
ڪڏهين آڪاسن ۾ اُڏري پاڻ پچائي پريت.
ڪڏهين مکڙيءَ ساڻ کلي ۽ ڪڏهين گل سان روءِ،
ڪڏهين ڳوڙهو خيال ته ڪڏهين ڳوڙها بڻجي پوءِ.
ڪڏهين راتيون جاڳي ويٺو فهم ڪري فڪرات،
ساري جڳ جا سور سنڀاري، ڏاري پنهنجي ڏات.
ڪڏهين خود ئي خود ۾ گم ٿي، ڳائي ويٺو گيت،
هن سان ڪنهن جي پريت نه آهي، هن جي سڀ سان پريت.
ڪافر مومن آهي، ناهي، جيڪي آهي پاڻ،
جنم جنم جو جوڳي آهي، ڄاڻي ڪو اڻڄاڻ.
سوئي منهنجو هادي آهي، مرشد راهنما،
سڀ کان سهڻو، سڀ کان سياڻو، خلقيو خاص خدا.
ڪهڙو تنهن جو نسب ٻڌايان، ڪهڙو ملڪ ملير،
اهي اُن جو نانءُ مبارڪ، وهه واهه “شاهه ضمير”!