هن سان ڪهڙو ناتو ڀانيان، دل به نٿي سمجهائي
اڌمن جي ڪا ٻولي ڪانهي سِڪ نه ڪجهه ڳالهائي
دُوريءَ ۾ قربت ۽ قربت ۾ دُوري ڇا آهي،
قرب ته دل جو ويري آهي، ڪئن ڪو وک وڌائي.
چاهت هوندي صرف انا جي خاطر بيرخ رهجي،
پيار جي هيءَ تهذيب نئين ويو ٺاهي ڪير الائي.
عقل جي ايڏي رکواليءَ سان عشق عدم ٿي ويندو،
خود کي ڳولڻ لڳندي دنيا، دل جو درد وڃائي.
جهڙو سهڻو تهڙو سياڻو، اهڙو پيارو نيارو،
جوڙيندڙ خود موهت ٿي پيو هوندو کيس بنائي.
يار جي هڪ هڪ انگ ادا ۾ لک لک باغ بهاريون،
ڏات ۽ ڏانءُ هجن ته غزل “شمشير” به خوب ٻڌائي.