سکر براج جي گولڊن جوبليءَ لاءِ
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي مولا
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي پرور
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي داور
ڪنهن کي ڪريان ڪارون تو باجهون
ڙي ڪير ٻڌي منهنجون آهون تو ٻاجهون
ڙي ڪنهن کي ڏيندس دانهن ڙي مولا
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي پروڙر
ڪنهن کي ڏيندس دانهن.......
دريا ته ڏاڍو دور ڙي گهوڙا
مون کي ته تنهنجو سُور ڙي گهوڙا
واههُ نه واهُڙ مُور ڙي گهوڙا
هَڏَ ته منهنجا جهُور ڙي گهوڙا
ٻلُ ڇڏي وئي ٻانهن ڙي مولا
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي داورَ......
مِينهن به هيل ڪا مهر نه ڪِيڙي
بَرَ تي هڪڙي بُوندَ نه پيئڙي
ساري ته کيڙي ميڙي وِيَڙي
ڪوئي چيٽ نه ڪائي ڪَتيئڙي
هيڏي گهر ۾ هيڪ رَليئَڙي
مانيءَ ڪاڻ رڙي ٿي ڌيئڙي
منهنجي ته تو در بانهن ڙي مولا
ڪنهن در ڏيندس دانهن ڙي پرور......
ڪورس
تو جي لک لک لک احسان ڪيا،
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
تر جي پڳ پڳ پڳ بُستان ڪيا،
ساري سند ٿي ڳائي، مان نه رڳو
محمد جمن
تنهنجي هستيءَ تي حيران سڀئي
تنهنجي مستيءَ تي مستان سڀئي
وحيد
تو تي شاهه گدا نازان سڀئي
تنهنجي قدمن تي قربان سڀئي
ڪورس
تو جي لک لک لک احسان ڪيا،
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
تو جي پڳ پڳ پڳ بُستانَ ڪيا،
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو.
امينه
هي دردونديءَ جو ديس سڄو
جَرَ تنهنجي اُجاري راس ڪيو
زرينه
جيڪي مارو ملڪَ ملير سندا
تو ڏُرت انهن جو ناس ڪيو
ڪورس
تو جي لک لک لک احسانَ ڪيا
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
تو جي پڳ پڳ پڳ بُستان ڪيا
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
مظهر
ڪئين فصل نوان، ڪئين نسل نوان
تنهنجي پاڻيءَ جا پروان چوان
ذوالفقار
تنهنجي شاهي دستر خوان مٿي
ڪئين نسل نوان مهمانَ چوان
ڪورس
تو جي لک لک لک احسانَ ڪيا
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
تو جي پڳ پڳ پڳ بُستان ڪيا
ساري سنڌ ٿي ڳائي، مان نه رڳو
محمد يوسف
ڏسو ته ڪير مان آهيان، ڀلا سڃاڻو ٿا
اهو ئي آهيان، اوهين جنهن جا گيت ڳايو ٿا.
سکر بئراج ئي آهيان، اوهان جو خادم مان
اوهان جي سور جو ساٿي ۽ درد جو درمان
ڀلي ڪري اوهين آيا سڀيئي منهنجي تڏي
الائي ڪيئن ڪيوَ ياد، ڪَمَ ۽ ڪارَ ڇڏي
اوهين ته ڏاڍا ئي مصروف آهيو، وڏا ماڻهو
اسان جو حال ته ڏاڍو اٿو غريباڻو
وڏائي پنهنجي ڪرڻ آهي احمقن جو ڪم
ستائي مون کي ٿو هر دم مگر اوهان جو غم
اوهان بنايو ته ٿي ويس اوهان جو مان خادم
ڪندو ئي رهندس خدمت اوهان جي آخر دم
سوين هزارين بيابان مون ڪيا آباد
لکين ڪروڙين اوهان مان ڪري ڇڏيا مون شاد
بَرَن پَٽن کي بنائي ڇڏيم گل و گلزار
لکن گهرن ۾ سندم دم سان آئي آهي بهار
عجب، اڏول، اڏاوت جو شاهڪار آهيان
دنيا جي چند عجائب ۾ ٿيو شمار آهيان
مگر ٻڌايو ته دستور آهي ڪهڙو هي
جياريان جن کي، اهي ڪن ٿا مون کي مارڻ جي.
نه ڌيان منهنجو رکن ٿا، نه پنهنجي حالتَ جو
خطا معاف، ثبوت آهي هي جهالت جو
گذاري آهي مون هر حال اڌ صدي پوري
نهوڙي ماري ٿي هاڻي ته مون کي ڪمزوري.
وڃان ٿو ڳرندو زماني جي سخت صدمن سان
ڀَڄان ڀُران پيو حالات جي مُترڪن سان
جياريو مون کي، اوهان کي به مان جياريندس
ڊهي پيس ته اهي کيت ڪيئن سنواريندس.
ٻڌو، ٻڌايو خبر سڀ کي منهنجي حالت جي
متان چئو ته اسان کي سندءِ خبر نه رهي
سندم هي عرض وڃي حاڪمن کي پهچايو
ته منهنجي حال سڌارڻ جو ترت ڪن سعيو.