سندرتا جي جيت امر آ
(ڪربلا جي قضيي بابت)
اڄ کان ڪيئي صديون اڳ ۾،
ڌرتيءَ جي هڪ سندربن ۾ باهه لڳي هئي،
ڀڙڪي ڀڙڪي، ڪڙڪي ڪڙڪي،
شعلن اهڙو رقص ڪيو هو،
جنگل منگل ر ک اڏري هئي.
اڄ کان ڪيئي صديون اڳ ۾،
ڌرتيءَ جي هڪ سندربن ۾ گل ٽڙيا هئا،
ڪومل ڪومل، نرمل نرمل،
ڪنول، چنبيلي، موتيو، مگرو،
وک وک تي جنسار جڙيا هئا.
چنچل شوخ هوائون چوڏس ايئن ٿي جهوميون،
جنگل منگل سرهاڻين جا ساٺ ٿيا هئا.
دريا سڀ ڪجهه ڏسي رهيو هو،
بادل، سج چنڊ، تارا ڪتيون ڏسي رهيا هئا،
ست ئي سمنڊ پري پري کان ڏسي رهيا هئا،
حورون ملڪ، مرون ۽ ماڻهو ڏسي رهيا هئا،
اُڏري اڏري، پکي پکيرو ڏسي رهيا هئا،
اڀ ۽ ڌرتي، گهوري گهوري ڏسي رهيا هئا:
باهه لڳي هئي،
گل ٽڙيا هئا،
سندرين ۾، سندرتا ۽ ڪٺورتا جي وچ ۾ ڀاري جنگ لڳي هئي:
ٽانڊن ۾ ڇا گل ٽڙيا هئا،
گلن اندر ڪيئن ٽانڊا ٽڙڪي ٽِلي رهيا هئا:
باهه برابر وڌي رهي هئي،
گل برابر جهومي جهومي کلي رهيا هئا:
جڳ سارو ئي ڏسي رهيو هو،
اک ڇنڀ اندر،
سندربن جو ذرو ذرو،
دونهون، دونهون،
اونداهيءَ ۾ ٻڏي ويو هو.
دريا رڄ رڄ روئي ڏنو هو،
بادل سڏڪا ڀري رنا هئا،
سورج، چنڊ ۽ تارا ڪتيون روئي رهيا هئا،
سمنڊ سمورا روئي رهيا هئا،
ماڻهو روڄ مچايو روئي،
پکين پاڻ پڇاڙيو روئي،
اڀ ۽ ڌرتي روئي رهيا هئا،
سندربن ۾ هيڏي هتيا،
سندرتا سان هيڏو هاڃو،
اڀ ۽ ڌرتيءَ جنم جنم کان ڪونه ڏٺو هو:
اک ڇنڀ اندر،
سندربن جو ذرو ذرو،
دونهون، دنهون،
اونداهيءَ ۾ ٻڏي ويو هو!
جڳ سارو ئي ڏسي رهيو هو،
اک ڇنڀ اندر
ٻاٽ انڌيرا،
ٽڙي پکڙجي،
وٽڙي ويا هئا،
باهه ڪٿي هئي؟
ٽانڊن جي رک جي ڍيرن تي،
جهومي جهومي،
گلڙا خوش ٿي کلي رهيا هئا!
سُندرتا جي ساري ٿي هئي،
ڪٺورتا جو موت ٿيو هو،
اڄ کان ڪيئي صديون اڳ ۾،
سندربن ۾ باهه لڳي هئي،
جنگل منگل رک اڏري هئي.
اڄ کان ڪيئي صديون اڳ ۾،
سندربن ۾ گل ٽڙيا هئا،
جنگل منگل سرهاڻين جا ساٺ ٿيا هئا،
سندرتا ۽ ڪٺورتا جي وچ ۾ ڀاري جنگ لڳي هئي،
سندرتا جي ساري ٿي هئي،
ڪٺورتا جي موت ٿيو هو،
سندرتا جي جيت امر آ،
ڪٺورتا جو موت امر آ،
هتيا پاپ جي پوڄا وارؤ،
سندرتا جي پويت امر آ!
(پي ٽي وي جي مشاعري ۾ پڙهيو ويو)