پيار پروڙڻ جي گت ڏيئي،
وِرهه وڏي همراهي ڪيئي.
لوڀ مٿي ئي اُپجن اُسرن،
جڳ جا ناتا نينهن مڙيئي.
تون ئي ته منهنجي منزل ناهين؟
اکيون ڳولن ٿيون توکي ئي.
پنهنجيءَ دل تي هٿ رکجانءِ،
جڏهن منهنجي ياد اچيئي!
مستيءَ جو ڇا محشر ٿيندو،
عمر ته پوري ٿي پيئندي ئي.
فڪر ۽ نغما ماٺ مري ويا،
ڪم ۽ چم وڪجن پيا ٻيئي.
سک سمهڻ “شمشمير” ڪٿي اڄ،
ڏک جي ڏائڻ جاڳي پيئي!