تخليق
ڪيئي اربين سال ڌرتيءَ جو وجود،
ڪئين ڪروڙين سال آدم جو جنم،
دم بدم تخليق جي ميدان ۾،
پيار پُڄائن شرط هستي ۽ عدم.
ڪيترو نئون ۽ وري ڪيڏو قديم،
زندگيءَ جي راهه جو هر هڪ قدم،
هر گهڙي گويا ازل کان ٿي شروع،
هر گهڙي گويا ابد تي ٿي ختم.
سونهن ۽ سرهاڻ جي تقدير ۾،
مکڙين جي مُرڪ لٽبي ئي رهي،
سجُ ڪِرڻا ئي اُپائيندو رهيو،
چنڊ جي چانڊاڻ ساڳي ئي رهي.