انت اوندهه
انت اوندهه،
سوجهري جو ڪوئي ڪرڻو ڪنهن هنڌان ڏسجي نٿو.
ٿڌا ايڏي سخت، توبهه،
پهرئين ئي پهر پارو پيو پوي!
سيءُ سنڌن کي سڪائي، لِڱ ڇڏي جو ساٽيو،
پير هٿ پٿر جيان ڄميو پون،
ساهه سان ڄڻ برف پئي ڦڦڙن اندر سِيرون ڪري!
اهڙي حالت ۾ ڀلا،
ڪير ٿو ٻاري ڏيئا؟
۽ وري ڪنهن کي سجهي ٿو گهر جي درين ۽ درن کي بند ڪرڻ؟
بُتَ رڦن پيا، ڄاڙيون کڙڪن پيون،
ڪير ٿو ويهي ڪچهريءَ ۾ کِلي، ڳالهيون ڪري؟
ايڏي اونهه، ايڏي ٿڌ!
اڳ ته اهڙي رات ڪڏهين ڪا نه آئي
سڀ سويري ئي وڃي سَوڙين اندر آهن پيا!
ٻارڙا سوڙين منجهان گهونگهٽ ڪڍي، اکين کي مچڪائي، پيا گهُورين اوندهه جو اگهُور
جنهن ۾ ڪو ئي سج ناهي،
جنهن ۾ ڪوئي چنڊ ناهي،
جنهن ۾ ڪو تارو به چمڪي ڪو نه ٿو،
ذهن جي تاريڪ پڙدن تي فقط چمڪن پيا اوندهه جا ڪارا ترورا.
--------------
ڳوٺ کان ٻاهر، وڏي ميدان تي،
شاهِي ڪو آڙاهه پيو ڀڙڪا ڪري،
جنهن جون لاٽون اُڀ تائين ٿيون پُڄن،
ٿڙڪندڙ شعلن جي دهشتناڪ پاڇولن وچان،
بيرحم ٽهڪن ۽ وحشتناڪ واڪن، هوڪرن سان،
سارو ئي ماحول ڪَچڙي گاهه جيان لرزي پيو،
ناچ شيتاني هلي پيو شام کان.
چو طرف آڙاهه جي،
ڪئين سوين شيطان هنبوڇيون هڻن پيا
ڌڙ سڀن جا ساڳيا ماڻهن جيها،
پر مُنڍيون تن تي مِرُن جون، مختلف
ڪي بگهڙ، ڪي ڀولڙا، ڪي رڇ ۽ سوئر پيا ڏيکارجن،
ڪي وڇون، ڪي نانگ ڪارا، ڪي ڳجهن جهڙا لڳن،
پڇَ لوڏي، ڏندَ ٽيڙي،
کِل کيچل سان، وڏا واڪا ڪري،
باهه ۾ هڪ هڪ ڪري وجهندا وڃن،
سڀ اهو سامان، جيڪو ڀاڳين جي ننڊ هوندي،
شهر جي کليل گهرن مان گڏ ڪري آندو اٿن.
ڳوٺ جي هڪڙيءَ پراهينءَ ڪنڊ ۾،
جهونپڙيءَ ۾ ليٽيل ٻن ٻارڙن، رلين جي هيٺان ٿڙڪندي سُس ڦُس ڪئي
“شاهه سائينءَ جو رسالو مون رکيو آهي لڪائي، پنهنجي ڇاتيءَ سان لڳائي.”
“مُور تي مُهَين جي نچڻيءَ واري آهي مون به سوگهي ڪٿي لڪائي، پنهنجي ڇاتيءَ سان لڳائي”.
“بس ته پوءِ ماٺ ڪر، شيطان ٻڌندا”.
“هائو، جيسين سج اُڀري!”