نيرين اکڙين وارو چنڊ
رات، عورت جي زلفن جي رنگت کڻي،
بيد جي شاخسارن سان گڏجي وئي،
مان نديءَ جي ڪناري، خيالن جي موجن تي هسوار هلندو رهيس،
اوچتو راڳ آلاپ جون تيز لهرون اٿيون،
سارو ماحول پر ڪيف، پرسوز نغمن سان گونجڻ لڳو،
ڇا خبر، وقت جي ڪهڙي رفتار هئي،
چند گهڙين اندر، ايتري ئي فقط مون کي پيئي خبر،
هوس حاضر حسينن جي جهرمٽ اندر
جن جي صورت گلابن کي گهايل ڪري،
جن جو جوڀن بهارن کي برهم ڪري،
هار سينگار ۾ سرس هر ڪا ڄڻي:
تاج پاڻيءَ جي بيداغ گلڙن جو پهري ۽ گردن ۾ مکڙين جي مالا وجهي،
سا سراپا هئي پهرين جي راڻي بڻي،
ڪيستائين سي هڪ ٻئي جي ڳچين ۾ ٻانهون وجهي،
ڳائينديون، مرڪنديون، ٽهڪ ڏينديون رهيون.
مون پڇيو، “ڪنهن جي خاطر ٿيون ڳايو اوهين؟”
سڀني مرڪي چيو، “جن جي موٽي اچڻ جون اميدون اٿئون”
هڪ ڄڻي پيءُ جي لاءِ هئي منتظر،
ٻي ڄڻي ڀاءُ لاءِ حيران هئي،
جنهن کي ليڪن هئي آس محبوب جي واپسيءَ جي
سڀن کان زياده پريشان هئي،
مان نديءَ جي ڪناري، اداس ۽ اڪيلو، خيالن جي موجن تي،
هسوار، اڳتي وڌيس:
جنهن گهڙيءَ پنهنجي پويان يڪايڪ نگاهون ورائي ڏٺم،
چنڊ نيرين اکين سان ڪئي پئي سندم رهنمائي!
“سهڻي” حيدرآباد: ٻيو پرچو،
(سورهين صديءَ جي يوناني شاعره بلٽز (Biltis) سهڻين تشبيهن جي ڪري مشهور آهي، فرانس جي جڳ مشهور اديب پيري لوئي (Pierre Louys) 1926ع ۾ سندن نظمن کي نظماڻي نثر ۾ ترجمو ڪري "Songs of Biltis" نالي سان شايع ڪيو. بلز جي هڪ نظم جو هي منظوم سنڌي ترجمو پيري لوئيءَ جي ترجمي تان ڪيل آهي).