ڪونه آئين وري
مان ڪڏهن کان اُڀي آهيان کولي دري،
تون ته جئن وئين لنگهي، ڪونه آئين وري.
توکي اچڻو ئي ناهي، سو سمجهان به ٿي،
پر مڃي ٿي نٿي هاءِ هيءَ دل چري.
توکي خطڙا لکيم، توکي ماڻهو مُڪم،
ڪونه پڇيئي، جيئي ٿي يا ويئي مري.
تون جي مون کان رٺين، مان رٺيس پاڻ کان،
جي نه ايندين ته مان مفت وينديس مري.