ڪاڪ محل
زندگي ڪاڪ محل آهي، ڪو رنگا رنگي،
جنهن ۾ مقصد ٿو سدا ناز ڪري مومل جان،
دور کان دل کي لُڀائي، نه اچڻ ڏي ويجهو،
ڪير آهي جو لنگهي پار پوي مشڪل مان؟
جيڪو اڳتي ٿو وڌي، کائي اُهو ڪيئي فريب،
جادو نگريءَ مان بچي ڪير سگهي، ڪير ڀلا؟
ڪن کي نااميدي ڪڍي ڏند پئي ڊيڄاري،
ڪن کي ڏائڻ جان ڏڪائي ٿو پيو موت، الا!
روز اميد، ڪري هار ۽ سينگار نوان،
پاڻ کي خوب سجائي، ٿي لڀائي دل کي،
عارضي سونهن تي هِرکِي، ڪئين جوڌا ۽ جوان،
راهه ڀلجي ۽ وساري ٿا ڇڏن منزل کي.
ڪير منزل کي رَسي؟ ڪير ٿو ماڻي مومل؟
جان جادوءَ مان ڀلا ڪوئي ڇڏائي ته سهي!
ڪوئي لاهوتي لنگهي اڳتي، وڃي مقصد ڏانهن،
ڇال ڇورين جا ڏسي، ڪوئي لنوائي ته سهي!
ها، مگر مينڌرا منزل کي رسي ئي رهندا،
جادو نگريءَ جا طلسمات ٽٽي ئي رهندا!
عقل ۽ عزم جا راڻا ويا اڳتي ڌوڪي،
پنهنجي مقصد سندي مومل کي پَسي ئي رهندا!
مال موهي نه سگهيو، ڪاڪ کان جهلجي نه سگهيا،
ڇال ڇورين جا لنگهي ڪاپڙي وڌندا ئي رهيا:
مون کي اڄ شاهه ڀٽائيءَ جي وري ياد آئي،
پنهنجي مومل سان ملڻ جي آ وري اڄ وائي.