عشق جي آڳ نگاهن سان اُجهامي ۽ ٻري،
حُسن دل ۾ ئي رهِي ويٺو عجب کيڄَ ڪري.
ڪوئي آواز، ڪوئي رنگ يا صورت ڪائي،
راهه تقدير جي خوابن ۾ وڃي پيئي پري.
مون ته جنت به ڇڏي لحظي جي لذت ڪارڻ،
ڀلي دوزخ ڏي مگر اي خدا! سهڻن سان ڀري.
باهه سان آهي ازل کان ئي حياتيءَ جو وجود،
باهه سان کيڏ، مٺا، جيسين اِهو مچ ٺري.
هڪڙو ڀيرو ئي فقط آيو نظر هُو هڪڙو،
دل اڃا تائين انهيءَ پاسي وريو پيئي وري.
پياسو “شمشير” پهاڙن ۾ گهمي پيو تنها،
جيسين چمڪاٽ ڪري سج ۽ مٿان برف ڳري.