چنڊ سان چاهه
سچ جي سونهن جو ديدار ڪرڻ جي خاطر،
سونهن جي سچ کي هڪوار پسڻ جي خاطر،
سچ ۽ سونهن جا ساکي سهي سنبري نڪتا،
زندگي جي لاءِ اڳو پوءِ مرڻ جي خاطر.
هڪڙو موسيٰ هو وبو طور، تجليءَ خاطر،
هڪڙو عيسيٰ هو چڙهيو دار، تسليءَ خاطر،
شاهه گوتم هليو بنواس هو جوتي ماڻڻ،
ويو محمد حِرا حُسِ ازليءَ خاطر.
چنڊُ ۽ چنڊَ جي چانڊاڻ سراپا سهڻي!
چنڊُ ۽ چنڊَ جا چانڊاڻ سراپا سچي:
چنڊَ جي چاهه، ته بي انت چڪورا ماريا،
سونهن ۽ سچ جي سڌ ۾ ڪا حياتي نه بچي.
هڪڙو هو رام، نه جيڪو هو ٿيو تيسين رام،
چنڊ جهوليءَ ۾ جُهلي آيو نه جيسين هن جي،
ڪوڙ جي سونهن اڃا تائين ڏئي پيئي فريب،
اڄ جي هر رام کي آرسي آهي نڪ تي.
منهنجي لئه طور تجلي، سو ته ناممڪن،
منهنجي لئه دار تسلي، سو ته ناممڪن،
ملي گوتم جي ٻُڌي مونکي، سا تقدير ڪٿي،
مان ڏسان حسنِ ازلي، سو ته ناممڪن.
چنڊ سان چاهُه ته هر حال ۾ رکڻو آهي،
روح ريجهي ته پوءِ رام ٿيڻ ۾ ڇاهي:
ڪوئي چانڊاڻ ۾ ڏئي آرسي منهنجي هٿ ۾،
چنڊ کي جهول ۾ گهوري ته ڏسان، ڪيئن آهي!