پيشڪش
ابتدا ۽ انتها جي وُسعتن تي ڦهليل،
زندگيءَ جو شهرُ، شهرِ لازوال،
شورشن ۽ حادثن جي سلطنت،
جنهن جي هڪڙيءَ ڪنڊ تي،
شورشن ۽ حادثن جي آسپاس،
دور اُفتاده بلنديءَ جو مقام،
جنهن تي قائم آهي هڪڙو خوشنما حيرت جو باغ،
پُر سُڪون ۽ پرفضا، تنهائين، خاموشين جي سرزمين،
وقت جو مالهي عجيب،
ڪنهن عجب اڻڄاڻ شهزاديءَ جي لاءِ منتظر،
دل کي اکين ۾ سمائي،
درد جو دريا وهائي،
پيو سدا پوکي محبت جا نوان تازا گلاب-
پيشڪش جي لاءِ خوشبو جو ثمر.
مدتن کان پوءِ ڪڏهين، اوچتو،
شورشن ۽ حادثن جي سلطنت جي شاهزادي،
زندگيءَ جي حسن بانو،
وقت جي اڻٿڪ اميدن جي گلابن ۾ ٿئي ٿي جلوه گر،
دل ئي دل ۾ مسڪرائي،
قرب جون ٻانهون وڌائي،
پيار سان پنهنجو بنائي،
ٿي ڪري،
درد جو تحفو قبول!