اي چاره گرو، ناحق پياريو نه دوا مون کي،
هن دردِ محبت کان ٿيندي نه شفا مون کي.
ناسور جدائيءَ جو مُندمل نه ڪڏهن ٿيندو،
هيءَ آهي ملي ڪنهن جي الفت ۾ سزا مون کي.
هن قيد جدائي کان ڪر هاڻ رها لله،
ڪنهن جرم جي آخر تون ڏين ٿو هي سزا مون کي.
آغازِ محبت ۾ اظهار تمنا ڇو؟
هي منهنجو قصور آهي، ڏي خوب سزا مون کي.
مون هُن جي جفا کي پڻ سمجهيو ٿي وفا اڪثر،
ڪجهه اهڙو ڏنو دوکو بس دستِ حنا مون کي.
هيءَ نزع جي عالم ۾ بيتابيءَ دل ڇا کان،
ڪنهن ياد ڪيو مون کي، ڪو ڏئي ٿو دعا مون کي.
اي خضر محبت، مان خود هن کي وڃي لهندس،
ڏيکار فقط هن جو نقشِ ڪفِ پا مون کي.
مان ڪشتيءَ الفت کي ساحل سان لڳائيندس،
روڪي ته ذرا ڏس، اي طوفانِ بلا، مون کي.
“شمشير”، جڏهن عزت و ذلت ٿي خدا جي هٿ،
ڇو ڪنهن سان شڪايت ٿئي، ڇو ڪنهن سان گلامون کي.