تون نه آئين ته سندءِ ياد ڇو آئي آهي،
ڇا مان سمجهان ته سندم آس اَجائي آهي.
شام ٿيندي ئي دُکڻ ٿي لڳي دل جي دونهين،
مون صبح تائين سڙي رات وِهائي آهي.
مان ته منزل کان گهڻو اڳتي هليو ويو آهيان،
تو ڪٿي موٽ جي اڄ سين لڳائي آهي.
زندگي زهر ڪيم توکي وسارڻ خاطر،
ڪهڙي حالت مون عجب پنهنجي بنائي آهي.