پوءِ ڪهڙي سبب
عشقُ منهنجو عجب، حسن تنهنجو غضب،
پوءِ ڪهڙي سبب، ڌار رهندا اچون.
تون جي مُرڪين ته باغن ۾ مُکڙيون ٽِڙن،
مان جي سوچيان ته ڪنڊا به گل ٿي پون.
ميل دنيا ۾ اهڙو ته آهي اَلڀ
پوءِ ڪهڙي سبب ڌار رهندا اچون.
تنهنجي هستيءَ سان گڏ منهنجي مستي رهي،
انگ الفت جو اهڙو الستي رهي،
پيار پنهنجي تي راضي رهي پاڻ رب،
پوءِ ڪهڙي سبب ڌار رهندا اچون.
تون جي ڪوهه ڪاف جي آهين ڪا گُلَ پَري،
مان به سڏجان ٿو سردار ڪارونجهري،
هيءَ حقيقت ته دنيا ۾ ڄاڻن ٿا سڀ
پوءِ ڪهڙي سبب ڌار رهندا اچون.