مان ڏوئي هان
مان ڏوئي هان، مان ڏوئي آن،
مون ڪيئي ڀت رڌيا آهن...
هن گهر جي گدلي رڌڻي ۾،
هيءَ پيڄ جي پاٽِ به ڏوهي آ،
۽ ٻارڙو ڪوئي کچڻيءَ لئه
جي روئي ٿو ته دروهي آ،
هي ڏوهه نه آهي، ماڻهو لئه،
مون ديڳ جي دلڙي موهي آ-
مان ڏوئي هان....
تو دانگيءَ سان وهنوار رکيو،
مون هڪ هٽي سا ٽوڙي آ،
مون بريانيءَ جي خوشبو سان،
ڪئي اڦراٽن جي موڙي آ-
مان ڏوئي هان...
هيءَ ڳاڙهي چٽڻي مرچن جي،
هيءَ سائي ڀاڄي مٽرن جي،
مون لاءِ ٻنهي ۾ ڦير نه آ،
دل راس رهي بس جوڳيءَ جي:
هن گوشت مڇيءَ جي دوکي ۾،
ٿي دال ڳري سڀ ٺوڳيءَ جي
مان ڏوئي هان....
جنهن وقت بکن ۾ باهه ٿيل
انسان گهرن ڏانهن موٽن ٿا،
جنهن وقت ڇنن ۾ ڳاهه ٿيل،
سڀ جوان جنبوڙا جوٽن ٿا،
مان ديڳين کي کڙڪايان ٿي،
سڀ يار ڏندن کي کوٽن ٿا-
مان ڏوئي هان...
مون آزاديءَ جي سئن هنئي،
مون لاٿا ڍڪڻ هَنڊين جا،
سي پيٽ هئا يا پاٽوڙا،
مون ڀڀ ڀريا پرديسين جا:
سڀ داڻو داڻو چونڊن ٿا،
ڪو ڀوڳ ڏسي هي سيٺين جا-
مان ڏوئي هان...
مون ڏات انوکي آندي آ،
ٿو ڀت وڙهي اُڦراٽن سان،
هر ٻوڙ جي لذت پنهنجي آ،
مٽرن سان، آلو ٽماٽن سان:
ٿو تنهنجو ڀاري پيٽ ڏڪي،
ڪئين دالين جي سُر ٻاٽن سان-
مان ڏوئي هان...
تون مون کي باهه ۾ ساڙيندين،
مان توکان مور نه مرڻي هان:
جو سئو سئو ڏوئيون روز گهڙي،
تنهن ڊکڻ سان مان پرڻي هان:
جا آڌيءَ مانجهيءَ ٻوڙ رڌي،
جا مرڻي پرڻي ڀت رڌي:
مان ورڻي هان، مان ورڻي هان
مان ڏوئي هان، مان ڏوئي هان،
مون ڪيئي ڀت رڌيا آهن!
(شيخ اياز جي نظم
“مان ڏوهي هان”
جي پيروڊي)