چشم تر مان سَيلِ اشڪ غم روان ٿيندو رهيو،
داستان درد بي پايان بيان ٿيندو رهيو.
عمر ساري هو رهيو آمادهه جور و ستم،
هر گهڙي منهنجي وفا جو امتحان ٿيندو رهيو.
بارها حرفِ تمنا لب تي ايندي رهجي ويو،
۽ سڪوتِ شوق دل جو ترجمان ٿيندو رهيو.
زندگي ساري ڪندو مون کان رهيو هو اجتناب،
۽ ڏسي مون کي پريشان، شاد مان ٿيندو رهيو.
لذتِ دردِ نهان جو ڇا پڇين ٿو، همنشين،
غم ويو دل مان ته احساسِ زيان ٿيندو رهيو.
چرخِ ڪجروَ جي ستم کان دل نه ڪيئن گهٻرائي ها،
هو شريڪِ فتنهاءِ آسمان ٿيندو رهيو.
ٿي سگهيو حاصل متاعِ دل نه جنهن کي، اي نديم،
روئڻ پڻ منهنجو سدا ان تي گران ٿيندو رهيو.
ٿو پڙهي “شمشير” تنهائيءَ ۾ هو تنهنجو غزل،
شوخ تنهنجو اِن قدر رنگِ بيان ٿيندو رهيو.